Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Δείξε μου το ποτήρι σου να σου πω ποιος είσαι

Βότκα

Όταν μέσα από μια μεγάλη γκάμα ποτών και συνδυασμών επιλέγεις να πιεις βότκα δε μου αφήνεις άλλο περιθώριο παρά να σε χαρακτηρίσω ως ψυχάκια. Μην αμφιβάλλεις, είσαι μια άχρωμη, άγευστη και άοσμη ύπαρξη, ακριβώς όπως το ποτό σου. Το μόνο καλό είναι ότι η βότκα σε καθιστά και αόρατο. Σε περίπτωση που επιλέγεις βότκα πορτοκάλι, τα πράγματα χειροτερεύουν. Από τη μια είσαι ο άνοστος τύπος, που περιέγραψα, και από την άλλη η φλωρούμπα του πορτοκαλιού. Και τα δυο μαζί συνθέτουν ένα τελικό ξερατό, δηλαδή εσένα.

Ουίσκι

Εσύ μάλλον νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε σαλούν του φαρ γουέστ και το παίζεις μαγκιά στον μπάρμαν με την πετσέτα. Βασικά το σημαντικότερο είναι ότι σου αρέσουν τα τσίσα με γεύση πετρελαίου. Πίνεις ψύχραιμα το ποτό σου και χαμογελάς, μα μόνο η ψυχή σου ξέρει τι σκατό τρως, μέχρι να κατέβει από τον ουρανίσκο σου αυτή η αηδία. Αν επιλέγεις ουίσκι κόλα, τότε σε βρίσκουμε συνήθως στην άκρη του μπαρ να χαλβαδιάζεις μικρά κοριτσάκια χαιδεύοντας παράλληλα τη χρυσή σου αλυσίδα. Όταν εξαφανίζεσαι από το οπτικό μας πεδίο, ξέρουμε ότι πρόκειται να συμβεί ένα έγκλημα στα κοντά, γιατί είσαι ανωμαλάρα του κερατά. Η βραδιά κλείνει με σένα να βγαίνεις από ένα μοτέλ κρατώντας ένα γυναικείο δάχτυλο για τη συλλογή σου.

Τεκίλα

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταφέρνεις, ενώ πίνεις ένα από τα πιο δύσκολα ποτά, να είσαι πάντα το χαζοχαρούμενο της υπόθεσης. Ο πεταχτούλης της παρέας, που καμία γυναίκα δεν πρέπει να εμπιστεύεται, κρατάει κίτρινη τεκίλα και κάπου κάπου διορθώνει το φανταστικό σομπρέρο του. Φίλε μου, sorry που στο λέω αλλά είσαι ο βασικός ύποπτος για όλα τα ξερατά που θα βρεθούν στην τουαλέτα. Τώρα αν επιλέγεις λευκή τεκίλα σε μερίδα ποτού, παρακαλάω να χαθείς μια μέρα στη Σαχάρα και έτσι όπως θα μπουσουλάς, αφυδατωμένος και ημιλιπόθυμος, να πέσεις πάνω στα ενυδατωμένα μαυρισμένα πόδια μου. Μετά να υψώσεις ικετευτικά το βλέμμα και να ψελλίσεις "νε-ρο" για να πάρεις τελικά ένα ποτήρι με λευκή τεκίλα. Θα σε αποτελειώσω ρε στο υπόσχομαι, τόσο πολύ σε μισώ.

Τζιν

Τώρα εσύ ή είσαι καμιά κλώσα σε δίαιτα ή είσαι ο νικητής του βραβείου γευστικής κακογουστιάς. Όπως και να ΄χει, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί παραγγέλνεις τζιν τόνικ. Η ειρωνεία είναι ότι παριστάνεις το φρέσκο και καλοκαιρινό αγόρι, ενώ στην ουσία κρατάς στο χέρι ένα σύγκαμα. Η δύναμη που ασκεί πάνω σου αυτό το ποτό είναι εξαιρετική. Στο τέλος της βραδιάς έχεις συγκαεί ολόκληρος. Αν επιλέγεις τζιν λεμονάδα, δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί σου, πέραν του ότι είσαι μαλθακός και βουτυρομπεμπέκος. Μου βγάζεις ανάμεικτα και ίσως τρυφερά συναισθήματα, σε σημείο να θέλω να σου σκουπίσω το πηγουνάκι με μια σαλιάρα και αμέσως μετά να σου στράψω μία για να στρώσεις.

Ρούμι

Θα υπέθετε κανείς ότι στο συγκεκριμένο ποτό δε θα ήμουν αντικειμενική. Ότι θα έσπευδα να χαρακτηρίσω ως γαμάτους, όλους όσους γευόμαστε αυτό το επουράνιο νέκταρ. Ότι υπερέχουμε σε σχέση με τους υπολοίπους και άλλα τέτοια. Μα όχι φίλοι μου, ή κάνουμε μια δουλειά σωστά ή δεν την κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα που έχω εντοπίσει με το ρούμι: μας τελειοποιεί σε τέτοιο βαθμό, που καταντά άδικο και ενοχλητικό για τους άλλους. Εντάξει, εντάξει, σταματήστε, λέω βλακείες. Δεν είναι απλά άδικο, είναι εγκληματικό να χαλάμε έτσι απλά την πιάτσα.
  

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Πέντε αλληλένδετες σκέψεις

  • Φλερτάρω με την ιδέα να νοικιάσω μια φάρμα κοντά στο πιο όμορφο μέρος και να τη φουλάρω με χλωρίδα και πανίδα. Και όταν λέω φουλάρω, κυριολεκτώ επικίνδυνα. Στην αρχή θα ξεκινήσω σεμνά αλλά στη μεγαλύτερη ακμή της φάρμας σκοπεύω να περπατάω ανάμεσα από δέντρα και λαχανικά και να τρέχουν από πίσω μου καμιά κατοσταριά από φτερωτές και μαλλιαρές φατσούλες. Το ήξερα ότι μια μέρα η φύση θα με καλούσε, απλά δεν περίμενα να γίνει τόσο σύντομα. Το μόνο που με σταματάει προσωρινά είναι ότι δεν έχω βρει ακόμα το πιο όμορφο μέρος. Ούτε την ανδρική φατσούλα που θα αντέξει να τρέχουμε εγώ και τα εκατό φιλαράκια μου από πίσω της. 
  • Ο ανθρώπινος πληθυσμός που ζει αυτό που πραγματικά θέλει, φτάνει μόλις και μετά βίας στο 0,1% και μπράβο του αλλά μάλλον δε μας διαβάζει διότι χέστηκε για το ίντερνετ. Εμείς ανήκουμε στο υπόλοιπο 99,9%, αυτό με τα απωθημένα. Κάπου εδώ όμως θα τα χωρίσουμε τα τσανάκια μας, γιατί απωθημένο με απωθημένο έχει διαφορά. Υπάρχουν εφικτά και ουτοπικά απωθημένα. Τα ουτοπικά καλό θα ήταν να τα αποφεύγεις. Βασικά ΞΕΚΟΛΛΑ. Οτιδήποτε δεν μπορεί να συμβεί στα επόμενα δέκα χρόνια, ξέχασε το. Ακόμα κι αυτά που επιθυμείς πρέπει να έχουν σωστή και λογική κατεύθυνση. Και μην ακούσω καμιά κοτσάνα του τύπου "τα όνειρα είναι δωρεάν". Τα όνειρα είναι δωρεάν στου Κοέλο. Όχι εδώ.
  • Τελικά οι πιο στεγνοί και ανολοκλήρωτοι άνθρωποι είναι αυτοί της δικής μου συνομοταξίας που γεμίζουν τον εγκέφαλο τους με χίλιες δυο άχρηστες πληροφορίες, αφήνοντας την καλλιτεχνική τους πλευρά ακαλλιέργητη. Έχω πάει να μάθω μέχρι και νοηματική (η οποία παρεμπιπτόντως μου χρησίμευσε μόνο όταν έβγαινα για ποτά με τον τέρμα ερωτεύσιμο κωφάλαλο καθηγητή μου) και γενικότερα γνωρίζω πράγματα που κανένας μέσος άνθρωπος δεν πρόκειται να με ρωτήσει. Με έχω καταντήσει ένα άχρηστο πλάσμα που δεν μπορεί να παίξει ένα μαγευτικό σαντούρι ή να φτιάξει μια πήλινη κούπα για καφέ ή στην καλύτερη να ζωγραφίσει αξιοσέβαστα έναν γυμνό άνδρα. Και πώς μου έχει κολλήσει τώρα, πως αν δε μάθω ειδικά να παίζω σαντούρι, δε θα ολοκληρωθώ ποτέ. Τι με βρήκε τώρα στα γεράματα ρε γαμώτο.
  • Αρχίζω να ανησυχώ κάπως για την ανθρώπινη μνήμη. Θα ήθελα να ήξερα ακριβώς πόσα δεδομένα, πράγματα ή πρόσωπα μπορεί να συγκρατήσει για να μη μαλακιζόμαστε άδικα. Υπάρχουν ένα σωρό επιστήμονες εκεί έξω και κανείς δε βγήκε σοβαρά και υπεύθυνα να μας πει ένα νούμερο. Τις προάλλες με σύστησε μια φίλη μου σε κάποιον, ο οποίος μου είπε χαρακτηριστικά "χάρηκα πολύ για πέμπτη φορά". Μήπως έχω φτάσει στο μέγιστο αριθμό των random ατόμων που μου αναλογεί να συγκρατήσω? Μήπως οι δέκα κινέζικες λέξεις που ξέρω πιάσαν πολύ χώρο? Έχω κάνει τα πάντα για να τις ξεχάσω και δεν μπορώ. Και με αυτό το σκεπτικό, πόσο άκυρο θα ήταν αν έλεγα στον από πάνω "ίσως να υπήρχε χώρος και για σένα, αν μπορούσα να ξεχάσω έστω και μια κινέζικη λέξη"? Και πόσο λογικό συνάμα, ΑΝ ΟΙ ΣΚΑΤΟΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΕΝΑ ΝΟΥΜΕΡΟ? 
  • Πιστεύω πως κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να πάει τουλάχιστον δυο τρεις τσάρκες στη ζωή του για τσεκ απ σε ψυχολόγο είτε θεωρεί ότι έχει κάτι να πει είτε όχι. Διότι δε γίνεται να είσαι άνθρωπος και να πάνε όλα καλά με σένα. Τη θεωρία ότι υπάρχουν και φίλοι για να μοιραστούμε ανεξαιρέτως όλα όσα μας προβληματίζουν δεν την ενστερνίζομαι. Πρώτον γιατί δεν είναι όλοι κατάλληλοι δέκτες ή αρωγοί, δεύτερον γιατί υπάρχουν μερικά πράγματα που δε θέλεις να τα κληροδοτήσεις σε κανέναν οικείο και τρίτον γιατί, ας μην κρυβόμαστε, ο κόσμος γουστάρει να μένει απροβλημάτιστος. Από την άλλη ο ψυχολόγος είναι ο απόλυτος perfect stranger που, θέλει δε θέλει, θα ακούσει τις παπαριές σου γιατί τον πληρώνεις. Και ναι, πιστεύω ότι όλοι έχουμε από μια καλή αρρωστημένη παπαριά να του πούμε. Ο μόνος λόγος που δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο είναι γιατί τον λυπάμαι για τα κουφά που θα ακούσει. Και γιατί φοβάμαι μήπως τον ερωτευτώ. Διότι, κακά τα ψέματα, καλός ο ψυχολόγος αλλά, όπως είπα, για δυο τρεις φορές μόνο. Ένας ψείρας που θα επιχειρεί να με ψυχολογεί σε καθημερινή βάση και θα μου βγάζει προβλήματα από το πουθενά είναι το τελευταίο που θέλω στη φάρμα μου.

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Chronic Bitch Face

Kανονικά θα έπρεπε να σφουγγαρίζω αλλά προτιμώ να κάνω ένα σύντομο point εδώ. Ούτως ή άλλως, είμαι λίγο απογοητευμένη από την τελευταία φορά που φιλοτιμήθηκα να ασχοληθώ με το νοικοκυριό. Τελικά με αυτά τα θέματα, όση καλύτερη θέληση έχεις, τόσο κορόιδο πιάνεσαι. Σκέφτηκα να φρεσκάρω μερικά μπουφάν στο πλυντήριο πριν τα αποχαιρετήσω λόγω άνοιξης. Αποτέλεσμα, ένα μπουφάν μείον για τον επόμενο χειμώνα. Apparently, δεν πλενόταν στο πλυντήριο. Επίσης, ξέχασα μέσα σε μια τσέπη ένα πακέτο τσιγάρα, οπότε αντί για φρέσκα μπουφάν έβγαλα καπνιστά μπουφάν.

Kαι αφού έπιασα το θέμα της καλής θέλησης, πάμε να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που αποδεικνύει ποιες γκόμενες δεν έχουν καλή θέληση. Είμαι σε ένα μπαράκι και αποφασίζω να πάω τουαλέτα. Είναι γνωστό ότι στα μαγαζιά υπάρχει ένας νοητός διάδρομος μέχρι τα wc. To συγκεκριμένο μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο, οπότε όλοι οι πελάτες βολεύτηκαν δεξιά και αριστερά αυτού του διαδρόμου. Όλοι εκτός από μια κοπελιά που στεκόταν ακριβώς στη μέση με γυρισμένη πλάτη. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ. 

Το πρόβλημα ήταν ότι έπασχε από chronic bitch face. Κάτι που είδα, αφού αναγκάστηκα να την ακουμπήσω απαλά στον ώμο, ώστε να κουνήσει το ποπουδάκι της λίγο πιο πέρα για να περάσω. Όλα εκτελέστηκαν σωστά. Όμως, όταν μπλέκεις με τέτοια τσόλια τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά. Στο γυρισμό με περίμενε ακριβώς στο ίδιο σημείο και, όπως φάνηκε, την ώρα που εγώ ξελάφρωνα, αυτή μελετούσε την ατάκα της. Την οποία μου έφτυσε απειλητικά και με ύφος.

"Τι θα γίνει, θα με σπρώξεις κιόλας για να περάσεις?"

Δεν ξέρω τι απάντηση περίμενε. Σίγουρα όχι αυτή που πήρε.

"Πολύ πιθανό, γιατί βρίσκεται σε λάθος σημείο" της είπα κοντά στο αυτί καθώς περνούσα πλαγίως, χωρίς καν να σταματήσω και χωρίς καν να την κοιτάξω. Όλο αυτό πήρε δυο δευτερόλεπτα από τον πολύτιμο χρόνο μου.

Επιστρέφοντας στην παρέα μου, δεν αναφέρω το περιστατικό, αφού η θλιβερή ύπαρξη της με άγγιξε τόσο ανεπαίσθητα που την ξέχασα αμέσως. Μετά από δυο αιώνες περίπου, καλούμαι να ξαναπάω τουαλέτα. Ο διάδρομος ήταν άδειος. Μα καθώς περνάω ακούω ένα "ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ".

Γυρίζω και βλέπω στα δεξιά μου το chronic bitch face μαζί με ένα φίλο της να με κοιτάνε.

Φυσικά συνέχισα την πορεία μου χωρίς να ασχοληθώ. Αλλά το ηθικό δίδαγμα της βραδιάς βγήκε: 

Εveryone needs a fucking life. Aκόμα κι αν αυτό σημαίνει δυο δευτερόλεπτα από το χρόνο σου.