Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Pickup artist?

Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις πάνω σε φλέβα χρυσού όταν κάνεις βαριεστημένα βόλτες στο διαδίκτυο, φαντάζομαι ότι είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις. Πετυχαίνω που λέτε ένα blog το οποίο έχει ως θεματολογία τις γυναίκες. Αν έπρεπε να κλείσω όλη την ουσία του σε μία πρόταση, αυτή αβασάνιστα θα ήταν "πώς να βγάλετε γκόμενα". Ο ιδιοκτήτης πέρα από τις συμβουλές που δίνει και την απόπειρα να ψυχολογήσει/κατηγοριοποιήσει τις γυναίκες, γράφει και τις προσωπικές του εμπειρίες. 

"Ώπα" λέω "εδώ είμαστε".

Στρώνομαι λοιπόν γιατί το θέμα έχει ζουμί. Ανάμεσα στις ευφάνταστες -κατά την ταπεινή μου άποψη- πίπες που διαβάζω, βρίσκω και μερικά με τα οποία συμφωνώ. Μου προκαλεί εντύπωση ότι ο τύπος τα γράφει όλα στα σοβαρά -σοβαρολογεί- και προχωρώντας στα έγκατα του ιστολογίου παρατηρώ ότι χρησιμοποιεί μονίμως κάποιους ξενικούς όρους ή κώδικες τους οποίους δε γνωρίζω.

"Ώπα" λέω "κάτι δεν πάει καλά".

Με τα πολλά ανακαλύπτω ότι όλοι αυτοί οι κώδικες είναι κομμάτι μιας ιδέας που λέγεται pickup artistry και ξεκίνησε από -από πού αλλού θα μπορούσε, άντε μάντεψε- την Αμερική. Και τη μάθαν και τα δικά μας τα ζαβά. Για όσους δε γνωρίζουν οι αυτοαποκαλούμενοι ως pickup artists είναι τύποι που μαθαίνουν την τέχνη του πεσίματος παρακολουθώντας βίντεο/σεμινάρια, διαβάζοντας βιβλία και κάνοντας εξάσκηση. Ναι, καλά διαβάσατε.

Πάμε τώρα και πιο αναλυτικά για να δούμε και πόσο μαλακία είναι. 

Η μάθηση

Έστω ότι είσαι ένας άνδρας. Και διερωτάσαι "τι θέλω να μάθω σε αυτή τη ζωή?". Από όλες τις επιλογές αποφασίζεις ότι σου αναλογεί η μάθηση του πεσίματος. Τι κάνεις λοιπόν? Αρχικά βαφτίζεις τον εαυτό σου pickup artist, δηλαδή "καλλιτέχνη του πεσίματος" -EPIC FAIL και γελοίο από μόνο του μα δε σου κρύβω ότι η πραγματική ονομασία που επιζητάς είναι "μεθοδευμένος πέφτουλας". Γιατί κάποια πράγματα, όσο ωραιοποιημένα και να τα θέσουμε, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πικρή αλήθεια.

Έπειτα ξεκινάει η τρέλα. Παρακολουθείς βίντεο ή εκπομπές με διάφορους τσαρλατάνους in action, όλα εισαγόμενα από τη μία και μοναδική χώρα που αρέσκεται να πασπαλίζει την υφήλιο με μαλακίες - ακόμα και την Ιαπωνία τη θεωρώ πιο σοβαρή. Βρίσκεις και διαβάζεις βιβλία επί του θέματος, τεχνικές που θα μπορούσες να αποστηθίσεις, και πιστέψε με, μετά από μια μικρή έρευνα που έκανα, οι άνθρωποι έχουν αναγάγει το ζήτημα σε επιστήμη με ειδική ορολογία, υποτιθέμενα σενάρια και λοιπές μαλαγανιές. Προσπερνάω το ασύλληπτο ότι οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων βγάζουν λεφτά και επικεντρώνομαι σε σένα. Δηλαδή ρε φίλε πες μου, πόσο τσόφλι μπορεί να είσαι? Πόσο πολύ μπορεί να έχεις χάσει το νόημα, πες μου. Αντί να διαβάσεις τίποτα άλλο να γίνεις άνθρωπος, κάθεσαι και μαλακίζεσαι με την πεφτουλιά?

Η νοοτροπία

Οι pickup artists δεν πλησιάζουν, λέει, τις γυναίκες με σκοπό μια ενδιαφέρουσα γνωριμία ή σχέση αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να ρίξουν όσες περισσότερες μπορούν. Εντάξει παιδιά, τι να πω, ακόμα και μια παρανυχίδα είναι πιο χρήσιμη στην κοινωνία από αυτούς τους τύπους. Είσαι ένας άνδρας του δυτικού κόσμου και όχι σουλτάνος. Μία γυναίκα σου αναλογεί, πήγαινε βρες την σαν άνδρας και βγάλε το σκασμό. Δε χρειάζεται να αποδεικνύεις με τον πιο περίτρανο και γραφικό τρόπο πόσο επιφανειακή λουλού είσαι. Να ξεκαθαρίσω ότι αποδέχομαι και σχεδόν σέβομαι την ανάγκη ενός άνδρα να είναι κυνηγός και να την πέφτει, αν και εφόσον όλο αυτό γίνεται για έναν υγιή σκοπό, δηλαδή να βρει σε κάποια φάση μία που θα του ταιριάζει και να στρώσει τον κώλο του κάτω. Εδώ όμως μιλάμε για πειραγμένες και ανθυγιεινές καταστάσεις. Δεν τους νοιάζει η γκόμενα, αυτή χάνει την υπόσταση της, τους νοιάζει αν θα πέσει τελικά η γκόμενα.

Η οποία όπως καταλαβαίνετε, δεν αντιμετωπίζεται ως μία γυναίκα ξεχωριστή με ιδιαιτερότητες, αλλά ως μάζα. Και άντε πες μου, τι σόι καλλιτέχνης του πεσίματος -το γράφω αυτή τη στιγμή και γελάω ειλικρινά- είναι αυτός που δεν είναι καν σε θέση να αντιληφθεί το δαιδαλώδες εύρος των γυναικών. Και το πιο βασικό, που δεν σέβεται τη γυναίκα. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως ένας αριθμός (βάσει της εμφάνισης της πάντα), θυματοποιείται και αντικειμενοποιείται. Aπό ποιον, ω δυνάμεις της τραγικής ειρωνείας, από ποιον? Από τον pickup artist. Εντάξει, αυτό του το χαρίζω αφήνοντας το ασχολίαστο, μας έχουν ξαναθυματοποιήσει στο παρελθόν, ο pickup artist είναι ο τελευταίος που παίρνω στα σοβαρά. 

Τα κόλπα 

Ένα από τα κόλπα του pickup artist είναι να μη δείξει κανένα απολύτως ενδιαφέρον όταν θα πλησιάσει μια γυναικοπαρέα. Ούτε να συστηθεί από την αρχή. Πρέπει να πει κάτι άσχετο στην αρχή. Μισό λεπτό. Ένα ένα τα fail, δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Δηλαδή θα σκάσει ένας άσχετος ανάμεσα μας και θα μπαστακωθεί στα καλά του καθουμένου αλλά εμείς δε θα καταλάβουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποια. Γιατί θα το παίξει αδιάφορος. Μάλιστα. Μετά θα πει και κάτι άκυρο του στυλ "θέλω τη γνώμη σου για [βάλε άσχετο θέμα]" και εμείς θα αντιδράσουμε φυσικά και θα πούμε τη γνώμη μας στον τρελάρα που πέρασε μια τσάρκα για στατίστικς.

Πάμε καλά?

Για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, δε λέω ότι το κόλπο δεν πιάνει. Μια χαρούλα πιάνει. Σε αυτές όμως που βγήκαν ούτως ή άλλως με προδιάθεση να τσιμπήσουν κανένα "καλοκαιρινό" αγόρι. Στις ίδιες δηλαδή που θα έπιανε κι αν ο τύπος δεν έμπαινε στον κόπο να "σπουδάσει" και την έπεφτε κανονικά σαν άνθρωπος. Είναι σαν να κάνεις εξάσκηση κουνγκ φου για να πας να χορέψεις λαμπάντα. Τόσο χαμένος κόπος.

Το κοινωνικό έργο 

Οι pickup artists παίρνουν, λέει, κοινωνικά αδέξιους ή ντροπαλούς τύπους και τους καθιστούν ικανούς να πλησιάσουν γυναίκες μέσω των τεχνικών τους (οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι όλες καθαρόαιμα γυναικοπουτανίστικες ή αμερικανικώς ηλίθιες) και παροτρύνοντάς τους κυρίως να λένε ψέματα. Βοηθάνε κατά κάποιον τρόπο να μπουν όλοι στο παιχνίδι.

Ακριβώς.

Αυτό έχω και γω στο μυαλό μου, όταν οραματίζομαι μια ερωτικά καλύτερη κοινωνία, να γίνουν όλοι πέφτουλες και να χεστούμε στο σάλιο και το ψέμα. Λοιπόν σταματάω να γράφω γιατί νομίζω ότι το όλο ζήτημα είναι τόσο σάπιο που ακυρώνεται από μόνο του, δε χρειάζεται να το ακυρώσω άλλο εγώ.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Cherchez la femme

1) Για κάθε καλή κουβέντα που πάει να ειπωθεί για το φύλο μας παγκοσμίως, θα παραμονεύει πάντα μια γυναίκα, έτοιμη να τα σκατώσει και να τη διαψεύσει. Είναι ανώφελο να το παλεύουμε, η ιστορία έχει αποδείξει πως θα είμαστε πάντα ο λόγος που κάτι πήγε στραβά. Πίσω από κάθε πληγωμένη ανδρική καρδιά, από κάθε χάδι σε ζαρωμένο ανδρικό κώλο, από κάθε δηλητηριασμένο κουλουράκι, από κάθε λερωμένη τρίτη κάλτσα, από κάθε ανδρικό σκεμπέ, από κάθε τρυπημένο προφυλακτικό, από κάθε αναπάντητη με απόκρυψη, από κάθε τραγούδι του Λεπά, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.

2) Όταν είσαι γυναίκα, ένα από τα πολλά προβλήματα που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι οι άλλες γυναίκες. Είμαστε κατασκευασμένες να μισούμε η μία την άλλη για λόγους σοβαρούς και αδιάσειστους όπως "κοίτα πώς φτερνίστηκε, ΤΗ ΜΙΣΩ". Ο γυναικείος φθόνος είναι πηγαίος, γάργαρος, ανεξάντλητος και βασίζεται στο εφηβικό όνειρο της Prom Queen. 

3) Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της γυναίκας είναι που κατάφερε να μπερδέψει την ανθρωπότητα σχετικά με τη δυναμική του μυαλού της. Ο τίτλος της έξυπνης διεκδικείται -και αδικείται- από κάθε υποχθόνια, πονηρή κάμπια που δεν κοιμάται τα βράδια προκειμένου να σκεφτεί πώς θα προσεγγίσει στα κρυφά έναν άνδρα, πώς θα ανέλθει επαγγελματικά, πώς θα καταφέρει να σταθεί σε μια συζήτηση και γενικότερα πώς θα επιβιώσει για άλλη μια μέρα σ' αυτήν την πλάση χωρίς να πάρουν χαμπάρι ότι είναι βλήμα. Η βασική διαφορά μιας πονηρής από μια έξυπνη, είναι ότι η πρώτη προσπαθεί. Αυτό ακριβώς είναι το ρήμα. Προσπαθεί λίγο παραπάνω απ' όσο πρέπει.

4) Αν κάποιος γνώριζε καλύτερα τη γυναικεία φύση και ψυχοσύνθεση, θα καταλάβαινε ότι το φύλο μας δεν εκπροσωπείται επακριβώς από φιγούρες όπως αυτή της Χιονάτης ή της Σταχτοπούτας. Πρόκειται για μια παγκόσμια παρεξήγηση. Πιο πολύ ταυτιζόμαστε με την κακιά μάγισσα που -πάει στα χόντος σέντερ και στα καπάκια- ρωτάει τον καθρέφτη της αν είναι η ομορφότερη ή με τις κακιασμένες ζηλιάρες αδερφές της Σταχτοπούτας. Επίσης, ακόμα μεγαλύτερη παρεξήγηση προκαλεί το γεγονός ότι οι παραμυθατζήδες ήταν άνδρες. Αν μερικά από τα κλασικά παραμύθια περνούσαν από την πένα μιας γυναίκας, θα είχαμε πιο ρεαλιστικούς τίτλους όπως "Η κακιά λύκαινα και ο Κοκκινοσκουφίτσος", "Η δήθεν Κοιμωμένη", "Το κοριτσάκι είναι σπίρτο", "Το ασχημόπαπο που έβαλε πούδρα" κ.τ.λ.

5) Επειδή δε θέλω να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, πάμε να ξεκαθαρίσουμε και το φλέγον θέμα. Δεν υπάρχει καμία γυναίκα που να μη γοητεύεται από αυτά που μπορούν να της προσφέρουν τα χρήματα ή η εξουσία. Καμία. Ούτε μία. Όλες κρύβουμε μέσα μας μία Μαρία Αντουανέτα, έτοιμες να προκαλέσουμε την οργή του κόσμου. Σε μια πιο θλιβερή βάση, οι περισσότερες γυναίκες κρύβουν μέσα τους μια Λιάνη, πρόθυμες να χαϊδέψουν το πλισέ της εξουσίας. Που και που όμως κάνουμε και κανένα πετυχημένο, όπως το να παραμελήσουμε τη μπουγάδα σαν τη Λεβίνσκι.

6) Διάβασα στο πετυχημένο μανιφέστο του Monsieur ότι οι γυναίκες λειτουργούν σε τριάδες και δεν έχει άδικο. Βασικός σκοπός αυτής της δομής είναι κάθε φορά οι δυο να θάβουν την τρίτη. Κυκλικά, για να υπάρχει ολομελής ικανοποίηση. Άλλη μια πνευματική επινόηση και κατάκτηση των γυναικών, για την οποία αισθανόμαστε υπερήφανες. Για την ακρίβεια είναι τόσο πετυχημένη που υιοθετείται πλέον και από τους άνδρες, που σαν άλλες τρελοκατινίτσες του κερατά, έχασαν ίσως ένα από τα λίγα προτερήματα που είχαν, την ευθύτητα, και επιδίδονται στο θάψιμο τρίτων. Γενικότερα διδάσκουμε πουτανιά και γυναικουλιά σε μια μεγάλη κλίμακα ανδρών, μόνο και μόνο για να εκτιμήσουμε στο τέλος τον χειρότερο μας μαθητή. Τους υπολοίπους τους θεωρούμε απλά τεχνητές ψώλες σαφώς κατώτερες σε αξία από τις αυθεντικές της τριαδικής γυναικοπαρέας μας.

7) Στη ζωή μου γνώρισα πολλές γυναίκες. Με κάποιες από αυτές δώσαμε τα χέρια, καθίσαμε σε ένα τραπέζι, ήπιαμε κρασί, ανοίξαμε τις ερμητικά κλειστές καρδιές μας, είπαμε πράγματα που για κανένα λόγο δε θα μοιραζόμασταν με έναν άνδρα, μιλήσαμε όλο το βράδυ, τις θαύμασα, τις λάτρεψα και τις κράτησα στη ζωή μου για πάντα. Με κάποιες άλλες βγήκαμε, κάναμε χαβαλέ, παπαρολογήσαμε, περάσαμε καλά, τις συμπάθησα αλλά τις κράτησα στη ζωή μου περιστασιακά και για λίγο. Δυστυχώς, όμως, με τις περισσότερες δε θα μπορούσα να περάσω ούτε μια μέρα χωρίς να αναγουλιάσω. Και νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να είναι και για τους άνδρες.