Η ματαιότητα της ύπαρξης ενός άνδρα

Νομίζω ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε όλοι κατάματα και να αναρωτηθούμε τι πήγε στραβά σε αυτή τη χώρα για να γίνει ο Βαρουφάκης sex symbol. Με έχει απασχολήσει σοβαρά αυτή η σεξουαλική τσουλήθρα και δε σας κρύβω ότι έψαξα τα βαθύτερα αίτια. Έφτασα ως τα πέρατα του ανθρώπινου ψυχισμού, πέρασα στα έγκατα του νου, άνοιξα πόρτες του υποσυνειδήτου και γενικώς περιπλανήθηκα σε μέρη που δε σερβίρουν μπύρα, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά δυσάρεστο για μένα.

Μα όσο κι αν έψαξα μέσα σε εκείνο το πεντάλεπτο, η εξήγηση ήταν εξαρχής μπροστά μου. Aυτή η ιστορία με τον Βαρουφάκη είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι άνδρες αυτού του τόπου κάνουν κάτι πολύ λάθος εδώ και πολλά χρόνια. Το είχα υποπτευθεί και παλαιότερα, τότε που είχε σκάσει η φάση με τον sexy Γιώργο Νινιό ή αν θέλετε να το αναπολήσουμε περισσότερο, μετά λύπης μου θα σας υπενθυμίσω κι εκείνο το σκοτεινό μονοπάτι με τον Μπάρκουλη. 

Δηλαδή πόσα χτυπήματα μπορεί να έχει δεχτεί η γυναικεία ψυχολογία όλα αυτά τα χρόνια για να αναγάγει αυτά τα πλάσματα σε σύμβολα του σεξ; Πόσο λάθος μπορεί να κάνουν τη δουλειά τους οι άνδρες για να βρίσκουν οι γυναίκες σεξουαλικό καταφύγιο στη φατσούλα του Βαρουφάκη; Πόσο απόλυτο ήταν αυτό το τίποτα που αντίκρισαν όταν κοίταξαν γύρω τους και βρήκαν σέξυ τη μετενσάρκωση ενός λάμα σε άνθρωπο; Μήπως ο Ελληνάρας έχει γίνει τόσο λουλού που ακόμα κι ένα δερμάτινο τζάκετ μπορεί να τον υπερνικήσει;

Ω ναι, για αυτή την κραυγή απελπισίας, διότι μόνο έτσι θα μπορούσα να την εκλάβω, ευθύνεσαι εσύ, άνδρα αναγνώστη. Επίσης, καλά γελάσαμε με τις 50 αποχρώσεις του γκρι, το κάναμε το καλαμπούρι μας με τις γυναίκες που έσπευσαν να το αγοράσουν, αλλά και πάλι, μάντεψε ποιος κρύβεται πίσω από αυτήν την κατάντια. Μάντεψε ποιος κατέβασε τόσο πολύ τον πήχη. Και σού 'λεγα, άσε κάτω τα κλαρίνα και τα καρώ πουκαμισάκια, δε μ'άκουγες. Άσε τις σέλφι στο φέισμπουκ, επικεντρώσου στο να γίνεις άνδρας, δε μ'άκουγες.

Αν θεωρήσουμε λοιπόν πως όλα είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης μέσα σε μια κοινωνία, τότε πίσω από μία βλαμμένη γυναίκα κρύβεται αναμφίβολα ένας ακόμη πιο βλαμμένος άνδρας. Και αυτό δεν είναι ούτε καν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Διότι αυτή η γυναίκα είναι ανικανοποίητη από τη ζωή της και κατά συνέπεια δυστυχισμένη. Κάτι που κάνει πια σαφές γύρω από πού περιστρέφεται όλη η ματαιότητα της ύπαρξης ενός άνδρα: Να πιστεύει ότι είναι αρκετός για πολλές ενώ μόλις και μετά βίας θα μπορούσε να κάνει ευτυχισμένη αυτή τη μία που του αναλογεί.

Ποίηση

Roses are red

humor is black,

though miles ahead

NamNaira is back.

O Spike Jonze σπούδασε ελληνικό κινηματογράφο

Είδα μια ταινία σχετικά πρόσφατα, Το Κυνήγι του Βίντερμπεργκ, εκ Δανίας ορμώμενο. Καθώς προσπαθούσα να ξεπεράσω τη γαματοσύνη της, σχεδόν αναπόφευκτα πέρασαν από το μυαλό μου και τα δικά μας τα ζωντόβολα. Τίποτα μωρέ, κάτι Λάνθιμοι, κάτι Οικονομίδηδες, κάτι Παπακαλιάτες. Και λέω, πρόσεξε να δεις τώρα τι γίνεται. Οι Δανοί παίρνουν ένα απλό κοινωνικοδραματικό σενάριο, βάζουν πέντε καλούς ηθοποιούς και κάνουν ταινία. Οι δικοί μας παίρνουν ένα κοινωνικοδραματικό σενάριο, βάζουν πέντε ανωμαλίες και κάνουν κωμωδία. Αυτή είναι η διαφορά μας. 

Βέβαια, το να ξεκινήσεις να κάνεις μια δραματική ταινία έχοντας όλες σου οι ενέργειες στοχευμένες στο δράμα, από σενάριο, καστ, μουσική, σκηνικά, φωτογραφία, δεν ξέρω και 'γω τι άλλο, και τελικά να σου βγαίνει αβιάστα και χωρίς προμελέτη μία από τις καλύτερες κωμωδίες, είναι πραγματικό ταλέντο. Δηλαδή, δημιουργείς κωμωδία χωρίς να έχεις βάλει εκ προθέσεως κανένα κωμικό στοιχείο. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά έχουμε εφεύρει ένα νέο κινηματογραφικό είδος, την κωμωδία εξ αμελείας. Υπάρχει κανένα άλλο γατάκι σκηνοθέτης του εξωτερικού που να μπορεί να το κάνει αυτό?

Κι όμως υπάρχει. Ο Spike Jonze. O άνθρωπος αυτός, αυτό το ταλέντο, μπορέσε να εφαρμόσει ελληνικό κινηματογράφο στην ταινία του Her. Μιλάμε για ένα μάγο που έκανε τα πάντα για να περάσει η ταινία του στη συνείδηση του κοινού ως ερωτικό δράμα. Καμία αστεία ατάκα, ψυχοπλακωτική μουσική, δραματική έκβαση σεναρίου, ενοχλητικά κοντινά στη μάπα του πρωταγωνιστή να ατενίζει το υπερπέραν ή να κλαίει. Κι όμως βγήκε κωμωδία. Το παιδί αυτό είναι δικό μας, τέλος.

Και τώρα περνάμε στο δικό μου δράμα. Ήταν την Κυριακή που μας πέρασε, αναγνώστη, και όπως θα τα θυμάσαι, έξω πολύ κρύο, μέσα περίπου ζέστη, και είμαι έτοιμη να ζήσω μια από τις αγαπημένες μου χειμερινές στιγμές. Μπαίνω στο Imdb, βλέπω το Her, βλέπω drama-romance-sci-fi, βλέπω καλή βαθμολογία και βάζω. Τι μπορεί να πάει στραβά δηλαδή με ένα ερωτικό δράμα που έχει καλή βαθμολογία? 

Aπό δω και πέρα ξεκινάνε τα σπόιλερ και η διασκέδαση.

1) Ο Θίοντορ αγοράζει ένα λειτουργικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης με γυναικεία φωνή: Και αρχίζει μαζί του τις κουβεντούλες. Τι κάνεις και τέτοια.

2) Ο Θίοντορ βγαίνει ραντεβού με μια γυναίκα: Στο τέλος της βραδιάς την απορρίπτει γιατί δεν είναι έτοιμος για παρακάτω.

3) Στα καπάκια κάνει σεξ με το λειτουργικό: Nαι.

4) Το επόμενο πρωί ο άνδρας ο σωστός ο Θίοντορ ξεκαθαρίζει τα πράγματα: Λέει δηλαδή στον υπολογιστή του ότι δε νιώθει έτοιμος για παραπάνω δέσμευση.

5) Το λειτουργικό αρχίζει να αναπτύσσει συναισθήματα: Tρυφερά και ερωτικά. Για τον Θίοντορ. O οποίος παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις για οποιαδήποτε δέσμευση, τελικά ενδίδει γιατί το λειτουργικό είναι πολύ καπάτσικο να πούμε.

6) Kατασταλαγμένος και έχοντας πλέον σχέση ο Θίοντορ παίρνει τα πάνω του: Συνταντιέται με την πρώην γυναίκα του και τελικά υπογράφει τα χαρτιά του διαζυγίου, τα οποία μέχρι τότε αρνιόταν πεισματικά να υπογράψει.

7) To λειτουργικό αρχίζει τις ζήλιες: Μετά τη συνάντηση του Θίοντορ με την πρώην, διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και αρχίζει τα παράπονα -κρατηθείτε- ότι πλέον δεν κάνουν τόσο συχνά σεξ.

8) Το λειτουργικό αποδεικνύεται εξαιρετικά ανοιχτόμυαλο: Σε μια προσπάθεια να σωθεί αυτή η σχέση, καλεί μια γυναίκα με σάρκα και οστά, η οποία θα παριστάνει ότι είναι και καλά το λειτουργικό, για να κάνει σεξ με τον Θίοντορ.

9) Ο Θίοντορ δε θέλει να κάνει σεξ με την πραγματική γυναίκα η οποία βρίσκεται μπροστά του ημίγυμνη: Γιατί του φαίνεται παράξενο. Ναι, αυτό είναι που του φαίνεται παράξενο του Θίοντορ.

10) Ο Θίοντορ κανονίζει εκδρομούλα για τα δυο τους: Το ταξίδι κυλάει ρομαντικά μέχρι που πιάνει το λειτουργικό στα πράσα να συζητάει με ένα άλλο λειτουργικό. Κι όπως θα περίμενε κανείς, ναι, ζηλεύει.

11) Μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά του Θίοντορ: Και εδώ περνάμε στην καλύτερη σκηνή της ταινίας. Αποφασίζει να το ρωτήσει αν μιλάει και με άλλους ανθρώπους ή λειτουργικά για να πάρει την απάντηση ότι μιλάει με άλλους 8.316. Και η κορύφωση του δράματος. Το ρωτάει αν είναι ερωτευμένο και με κάποιον άλλον. Ναι, απαντάει, με άλλους 641.

12) Τελικά το λειτουργικό εγκαταλείπει τον Θίοντορ: Αυτός σπάει και σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας, σαν να μην έφταναν όλα όσα ζήσαμε μαζί του, λέει στο λειτουργικό την καλύτερη ατάκα της ταινίας "Όπως αγάπησα εσένα, δεν αγάπησα καμία άλλη".

Λυτρωτικό τέλος ταινίας: Aποδεικνύεται ότι το λειτουργικό αυτό που μπήκε στη ζωή του Θίοντορ και τον σάρωσε ερωτικά, δεν τον έκανε πιο φρικιό απ' ότι ήταν. Σε τελική ανάλυση του έκανε καλό. Γιατί μετά από όλα αυτά ο Θίοντορ, λογικός όσο ποτέ, βγάζει μεγαλείο ψυχής ζητώντας συγγνώμη από την πρώην γυναίκα του για τον πόνο που ενδεχομένως να της προκάλεσε. 

Ρε Spike, ρε αγόρινα μου, γιατί δεν είπες ότι μαθήτευσες δίπλα στους δικούς μας, τουλάχιστον να το περιμένω ότι θα κουφαθώ τελείως με την πάρτη σου? Βέβαια, μην τα ισοπεδώνουμε όλα, αν ήταν στα χέρια του Οικονομίδη, αυτή η ιστορία θα πήγαινε σε γάμο. Ο Παπακαλιάτης, από την άλλη, πρωτοπόρος όπως πάντα, θα γινόταν ο αντίζηλος του Θίοντορ. Δυο άνδρες, ένα λειτουργικό. Ο Λάνθιμος, βέβαια θα ήταν ο πιο κατάλληλος. Τραγικό φινάλε με λειτουργικό και Θίοντορ να μαθαίνουν ότι είναι αδέρφια.

Λοιπόν η φάση με τον Spike μου θυμίζει τη φάση με τον Οικονομίδη, η οποία με τη σειρά της μου θυμίζει τη φάση με τον Καρβέλα, που έγραφε τραγούδια στη χέστρα και τα αποθέωνε ο κοσμάκης. Θα θελα να ξερα ποιο βλαμμένο βαθμολόγησε αυτήν την παπάρα με 8,5 στο imdb. Θα θελα επίσης να ξερα ποιο βλαμμένο παρακολουθεί εκείνον τον μπούλη τον Κοντοπίδη. Τέλος, θα ήθελα να ξερα αν αυτή η ανάρτηση, αυτή συμπαντική κουκκίδα ενάντια στη μαλακία του κινηματογράφου, σας έπεισε τελικά να δείτε Το κυνήγι του Βίντερμπεργκ. Γιατί αυτός ήταν ο πρωταρχικός σκοπός μου. Τα ποπ κορν κερασμένα από μένα.

Μισό να τσεκάρω

1) Μπαίνω σε ένα μαγαζί με ρούχα. Χαζεύω πέρα δώθε κι έρχεται κατά πάνω μου μια κοπέλα.

"Δουλεύεις εδώ?"

"Αν δούλευα εδώ, θα δούλευα φορώντας την τσάντα και το μπουφάν μου?"

Με κοιτάει για λίγο σαν να μην τα πρόσεξε. Θέλει οπωσδήποτε να απαντήσει κάτι γιατί μάλλον ένιωσε τη φάπα. Αισιοδοξώ ότι ήταν μια ατυχής στιγμή και ότι κάπως θα το σώσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη το κάνει ακόμα καλύτερο:

"Mπορεί να κρυώνεις."

 

Βλακομαγνήτης τσεκ.

2) Με πλησιάζει στο δρόμο.

"Συγγνώμη που ενοχλώ, έχεις πάντα τόσο θετική αύρα?"

Ακαταμάχητη έλξη σε ΝΕΧΤ GREEK SERIAL KILLERS τσεκ.

3) Δε μιλάμε ίδια γλώσσα.

- Εγώ νομίζω ότι καταβάθος σου αρέσω.

- Κάνεις λάθος.

- Άλλα λέει η γλώσσα του σώματος.

- Δεν είναι γλώσσα του σώματος.

- Τι είναι?

- Γλώσσα του πιώματος.

Ανιδιοτελής προσφορά μιας mentos κυνισμού σε αλαζόνες τσεκ.

4) Μήνυμα στο κινητό.

"ΚΟΥΦΑΛΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΒΑΛΕ ΤΑ ΔΑΝΤΕΛΩΤΑ"

Εμπνευσμένες φίλες τσεκ.

5) Διαβάζω κάτι στον καναπέ. Εκείνος κάθεται στον υπολογιστή μου. 

"Τι είναι αυτό το Lost in NamNaira που βλέπω στα πιο συχνά αναγνωσμένα σου?"

"Τίποτα, ένα ιστολόγιο που παρακολουθώ."

Σιωπή. Μετά από μισή ώρα έρχεται προς το μέρος μου.

"ΕΣΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΥΤΑ?"

Κινηματογραφική ζωή τσεκ.

Συμπεραίνω ότι και τα πέντε βασικά στοιχεία που συνθέτουν αυτό το μπλογκ με συντροφεύουν και φέτος. Θα περάσουμε καλά. Καλή χρονιά!

Πώς να φτιάξετε 300 σάντουιτς

Ντάξει, κι εμείς αποφασίσαμε μια μέρα να μαλακιστούμε στα ίντερνετς αλλά δεν κάναμε κι έτσι. Ανακάλυψα σήμερα το 300 sandwiches, ένα μπλογκ που ασχολείται με συνταγές σάντουιτς. Και θα ήταν άλλο ένα μπλογκ με συνταγές, αν δεν υπήρχε τρελό ζουμάκι πίσω από το 300. Γιατί κάθε νούμερο κρύβει μια ιστορία, και τη συγκεκριμένη θέλω πολύ να σας την πω. Κυρίες μου (ναι μόνο εσείς), καθίστε αναπαυτικά, υποκριθείτε ότι κλείτενε τα μάτια και φανταστείτε.

Είναι πρωί, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν, μια καινούρια μέρα έχει ξεκινήσει για εσάς και τον καλό σας. Ξάφνου ακούτε την πιο συχνή λέξη που βγαίνει από το στόμα του, δηλαδή το "πεινάω". Σαν καλά κορίτσια που είστε, σπεύδετε στην κουζίνα να του ετοιμάσετε ένα σάντουιτς. Το χλαπακιάζει μετά μανίας -φαίνεται να του αρέσει-, δεν έχει καταπιεί ακόμα την μπουκιά του κι όμως πάει να πει κάτι. Βλέπετε το πολτοποιημενό φαγητό μέσα στο στόμα του, ετοιμάζεστε για ένα διακριτικό facepalm αλλά η ατάκα του είναι τόσο καταλυτική που σας προλαβαίνει: "Mωρό μου, απέχεις άλλα 300 σάντουιτς από ένα δαχτυλίδι αρραβώνα". Κι εσείς όχι μόνο δέχεστε την πρόκληση αλλά δημιουργείτε και ένα μπλογκ ώστε να μάθουν και άλλοι τα καμώματα σας. Το βρίσκετε καλή ιδέα γενικότερα.

Κάπως έτσι έχει η ιστορία, αν αφαιρέσουμε τις δικές μου σάλτσες, και δε σας κρύβω ότι έγινε ένα ψιλοθέμα διαδικτυακά με ορδές οργισμένων φεμινιστριών να θίγουν ζητήματα σεξισμού και χαμηλής γυναικείας αυτοεκτίμησης. Βλέπετε, δεν ανέχονται να βγαίνει η άλλη απροκάλυπτα στο ίντερνετ και να λέει ότι θα φτιάξει 300 σάντουιτς για να κερδίσει το δαχτυλίδι. Γιατί το δαχτυλίδι, όπως είναι ευρέως γνωστό, (ειρωνεία αλέρτ) οι γυναίκες με αυτοσκοπό το γάμο το κερδίζουν με άλλους τρόπους, που σε καμία περίπτωση δε θυμίζουν τον παραπάνω. Βασικά, (φουλ ειρωνεια αλέρτ) συνήθως δεν κάνουν τίποτα, απλά καθόνται και έρχεται ο άλλος με ένα δαχτυλίδι. 

Ρε πάμε καλά? Εγώ ξέρω γυναίκες που είπαν τον μουσακά μουσακάκο για να μπει η κουλούρα. Η τύπισσα που την γλίτωσε με τα σάντουιτς είναι πολύ μαγκιόρα σας πληροφορώ. Λοιπόν σε αυτά τα θέματα ο κανόνας είναι ένας. 

Η γυναίκα θέλει το δαχτυλίδι σου. Η γυναίκα αγοράζει τσελεμεντέ.

Η γυναίκα χέστηκε για το δαχτυλίδι σου. Της λες "πεινάω" και απαντάει "πήδα".

Απλά πράγματα. Κάποιοι κανόνες είναι τόσο παγιωμένοι που δεν αλλάζουν, φίλες φεμινίστριες, όσα σουτιέν και να κάψετε. Έτσι μάθανε οι μπούληδες, έτσι γαλουχήθηκαν οι κλώσσες, έτσι θα συνεχιστεί. Από κει και πέρα, αν η άλλη τολμήσει να το κάνει απροκάλυπτα και online ή συγκαλυμμένα και offline, έχει μικρή σημασία. Ούτως εχόντων των πραγμάτων και με τα σάντουιτς στην προκειμένη, θα έπρεπε να πανηγυρίζετε και όχι να οργίζεστε.

Τέλοσπαντων, η δική μου λοιπόν φεμινίστρια, κρυμμένη κάπου μέσα μου και επιλεκτική ως προς την κατεύθυνση της οργής της, το μόνο που βλέπει σε αυτήν την ιστορία είναι ένα καμμένο ζευγάρι που αποφάσισε να ξεπουληθεί στο ίντερνετ για τα δέκα λεπτά δημοσιότητας. Και γενικότερα το διασκεδάζει με κάτι τέτοια. Γιατί κακά τα ψέματα, το ψυχαγωγικό κομμάτι της υπόθεσης είναι μεγαλύτερο από το σοβαρό. Θα πάρει τελικά η σαντουιτσού το δαχτυλίδι ή θα παραμονεύει ο μέρφυ του χωρισμού στο σάντουιτς νούμερο 299? Και μετά από το δαχτυλίδι αρραβώνα, θα της βάλει και άλλο task με έπαθλο το δαχτυλίδι του γάμου? Και με τα πεθερικά τι θα γίνει, έτσι στον αφρό θα την βγάλουν? Δε θα πρέπει να τους πει τουλάχιστον ένα παλικαρίσιο "απέχετε 5 στρέμματα στο μανχάταν από το πρώτο εγγόνι"?

Πέρα από τα ερωτήματα που εγείρονται, έχω και συμπεράσματα. Πρώτον, μη φτιάχνετε πρωινό στους άνδρες, κανείς δεν ξέρει τι μαλακία μπορεί να πετάξουν. Για να προλάβουμε τα χειρότερα, μη φτιάχνετε ούτε μεσημεριανό. Πώς θα σας φαινόταν αν το δικό σας μπλογκ λεγόταν 300 γιουβέτσια? Είναι πασιφανές ότι η καλύτερη λύση είναι να τους σερβίρετε μόνο νερό. 300 νερά και δε σας χάλασε καθόλου. Δεύτερον, όσο και να το αναλύουμε, τελικά υπάρχουν μόνο δυο τύποι γυναικών. Αυτές που θα ακούσουν "απέχεις 300 σάντουιτς από ένα δαχτυλίδι" και θα το αποδεχτούν ως τσάλεντζ και αυτές που θα απαντήσουν:

Kι εσύ απέχεις 1 κλωτσιά από την πόρτα. 

Ρομαντισμός

Mε έχουν κατηγορήσει κατά καιρούς ότι δεν είμαι ρομαντική και ότι δεν εκτιμώ τις εκδηλώσεις ρομαντισμού. Αν είναι δυνατόν. Εμένα που ζωγραφίζω τις πιο συμμετρικές καρδούλες. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι λίγο διαφορετικά το ρομαντισμό και τον προσαρμόζω στα μέτρα μου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι ενα κυνικό τέρας που ισοπεδώνει και αντιμιλάει. Είμαι ένα ρομαντικό κυνικό τέρας που ισοπεδώνει και αντιμιλάει. Μπορεί, λοιπόν, να είμαι βουτηγμένη στο ρεαλισμό αλλά έχω βρει τον τρόπο μου και με το ρομαντισμό. Συγκεκριμένα, είμαι ρομαντική με το να μην είμαι καθόλου ρομαντική. Θα εξηγηθώ στην πορεία.

Σε αυτό που σίγουρα έχουν δίκιο είναι ότι όντως δεν εκτιμώ τις εκδηλώσεις ρομαντισμού. Και δεν τις εκτιμώ καθόλου γιατί είναι βαρετές. Ένα σκηνικό με μαξιλάρες στο πάτωμα, τετριμμένα και χωρίς καμία συνοχή ερωτόλογα, σοκολατάκια καρδούλες και Σελίν Ντιόν περισσότερο θα με έκανε να νιώσω άβολα παρά θα με ευχαριστούσε. Διότι πρώτον είναι σούπα, δεύτερον είναι αηδία, τρίτον είναι φάρσα και κάποιος από τους δυο πρέπει να γελάσει πρώτος για να τελειώσει. Πιο άνετα θα ένιωθα αν καθόμουν δεμένη για να δοκιμάσει ρίψη μαχαιριών ο άλλος πάνω μου. Πέραν του ότι θα ήταν και τέρμα ρομαντικό υπό την έννοια ότι θα προσπαθούσε ο καλός μου να μη με σκοτώσει. Υπάρχει κάτι πιο ρομαντικό από το να σώσεις τη ζωή του άλλου?

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στο θέμα ρομάντζο έχουμε μείνει πολύ πίσω. Τον πιάνουν τον άλλον τα ρομαντικά του και αμέσως να πάει να γράψει μια επαναλαμβανόμενη, χιλιοειπωμένη αηδία σε χαρτί. Πού πας ρε κοινότυπο, γλυκανάλατο και χωρίς φαντασία πλάσμα της φύσης? Έλα 'δω να σου πω. Δε χρειάζεται να κάνεις αυτά που έκανε η προγιαγιά σου και ο προπάππους σου. Δηλαδή, πρέπει σώνει και ντε να κάνουμε μια βόλτα δίπλα στο κύμα, να καθίσουμε δήθεν συγκινημένοι σε ένα τραπέζι με μπον φιλέ και κεριά και να σφίγγουμε ο ένας το χέρι του άλλου για δυο ολόκληρες ώρες? Βρε δε θέλω, λέμε. Και άσε τα λουλούδια κάτω, μη σου στράψω. Μάθαμε όλοι τώρα, τα ίδια και τα ίδια.

Αλλά αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι για να γίνει ο άλλος ρομαντικός και να κάνει, ας πούμε, μια ερωτική εξομολόγηση, πρέπει να μιλήσει σαν καθυστερημένο και να πάρει ύφος καημένου. Λες και παίζει σε σαπουνόπερα. Ρε παιδιά, είμαστε σοβαροί? Για τα συναισθήματα σου μιλάς, γαμώ τον μπελά μου, δώσε την ισχύ που τους αξίζει. Συμπεραίνω ότι ο ρομαντισμός δεν έχει εξελιχθεί καθόλου και έτσι όπως εφαρμόζεται, κατάντησε επιτηδευμένος, πληκτικός και γραφικός σαν το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Για κάποιο λόγο, βρίσκεις έναν άνθρωπο που θεωρείς ξεχωριστό αλλά επιμένεις να ξαναπαίζεις το ίδιο έργο.

Έχοντας αυτά ως δεδομένα, ναι, δεν είμαι καθόλου ρομαντική. Δεν αποδέχομαι αυτού του είδους το ρομαντισμό, ούτε με εκφράζει ιδιοσυγκρασιακά. Θα απέφευγα να κάνω όλα τα παραπάνω και αυτό από μόνο του είναι που με κάνει τελικά ρομαντική. Διότι εκφράζομαι και εκδηλώνομαι με το δικό μου τρόπο. Μπορεί όσα κάνω να μην θεωρούνται ρομαντικά, όπως τουλάχιστον τα έχουμε συνηθίσει, αλλά αν ποτέ γράψω κάτι στο μέτωπο σου ενώ κοιμάσαι για να το δεις το πρωί στον καθρέφτη τότε, ουπς, μόλις δέχτηκες τον τρελό, ανεξέλεγκτο ρομαντισμό μου. Αν ποτέ σου εκτυπώσω μια συνταγή από το Συνταγούλη για να μου μαγειρέψεις, τότε μου αξίζει πολύ άνετα μια θέση στα άρλεκιν. Αν πάλι μια μέρα των ημερών σου σφίξω δυνατά το χέρι, όχι για δυο ώρες αλλά, για δυο δευτερόλεπτα τότε, ουπς, και ο ρομαντισμός έχει τα όρια του κι εγώ μόλις τα ξεπέρασα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω δυο επιλογές, που έχουν εξίσου ευχάριστο αποτέλεσμα για μια γυναίκα, ώστε να έχουν να πορεύονται όσοι θέλουν να συμπεριφερθούν γενναία και να γίνουν ρομαντικοί. Η πρώτη επιλογή είναι να βρεις νέους και αυθεντικούς τρόπους να εκδηλώσεις την αγάπη και την ευαισθησία σου. Η δεύτερη είναι να επιδείξεις την ευαισθησία σου πηγαίνοντας να καθαρίσεις για μια φορά κι εσύ τη χέστρα. Ρομαντικότατες και οι δυο, τουλάχιστον για μένα, και δε σου κρύβω ότι αν είναι να τα θαλασσώσεις στην πρώτη, θα προτιμούσα τη δεύτερη.
    

Αγόρια στον ήλιο

Μήνες τώρα το περίμενες, αναγνώστη, ξέρω. Πέρασες δύσκολα. Μεγάλο λούκι. Δεν είναι και λίγο να προσπαθείς να μαντέψεις τι κρύβεται πίσω από παντελόνια, φούστες, μπλουζάκια. Πάλευες πνευματικά με ένα σωρό υφάσματα. Άνιση μάχη και αξίζεις ένα μεγάλο μπράβο. Τα 'βαλες με τις υφασματοβιομηχανίες και τα καταστήματα ρούχων. Ορκίστηκες έξω από ζάρα να μην περάσεις. 

Μα μια αιφνίδια έμπνευση σου μήνυσε πως το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Τάχθηκες κατά των συμβάσεων της κοινωνίας, της ανθρώπινης ντροπής, ακόμα και των καιρικών συνθηκών. Σε μια φάση πελάγωσες. Θύμωσες ακόμα και με την Εύα που τα 'κανε μαντάρα, μα μετά θυμήθηκες πόσο φλωρούμπας ήταν ο Αδάμ. Μόνο μία ερώτηση έμελλε πια να καθορίσει όλη σου την υπόσταση σε τούτο τον άσπλαχνο κόσμο. Σαν άλλη γοργόνα περιφερόσουν στο Αιγαίο και ρωτούσες τους λιγοστούς καπετάνιους: Ακόμα? Ακόμα να έρθει?

Και ήρθε, αναγνώστη μου, ήρθε. Καλοκαιράκι, ζέστη, θάλασσα. Οι γυναίκες είναι έτοιμες να αποκαλύψουν το πραγματικό τους ύψος και την εικόνα που τους έδωσε η φύση. Τράξηξαν κι αυτές το δικό τους Γολγοθά, παίρνοντας την απόφαση να ξεκινήσουν δίαιτα τέλη Μαϊου. Κάποιες σάστισαν για τα καλά μπροστά στο δίλημμα αν θα έπρεπε να μπουν ή όχι με εξτένσιον στην θάλασσα. Οι πιο εγκρατείς δεσμεύτηκαν να πλατσουρίζουν στα ρηχά προκειμένου να μην χαλάσει το μακιγιάζ και το μαλλί. Άλλες πάλι είπαν "δε μας χέζεις ρε Νταλάρα". Μα όλες έκαναν σιωπηρή συμφωνία να βάλουν το ίδιο μαγιώ -αυτό με τα κρόσια- και να αποζημιώσουν την εγκαρτέρηση σου.

Και θα είναι εκεί, αναγνώστη, στα ρηχά ή στα βαθιά, να σερβίρουν στα φιλήδονα ματάκια σου μια ποικιλία κρεάτων, άλλοτε καλοψημένων, άλλοτε ελαφρώς αρπαγμένων. Κι εσύ, αρχικά ξελιγωμένος θα γλυκαθείς με όλα, μα μετά εξαιτίας της οπτικής υπερπροσφοράς θα γίνεις επιλεκτικός καλοφαγάς, καταδικάζοντας ακόμα και την παραμικρή υποψία κυτταρίτιδας. Η κατακόκκινη σου μουσούδα, μορφάζοντας ελαφρώς, δε θα διστάσει να απορρίψει δεκάδες κορμιά με ατέλειες, κορμιά που η ειρωνεία της ζωής δε θα σου έφερνε ποτέ στο κρεβάτι.

Και κάπως έτσι, μέσα από μια διαδικασία τόσο απλή, θα συντελεστεί κάτι μαγικό. Κάτι που χρόνια τώρα διατηρεί τις ισορροπίες του βουλιμικού ανδρικού ερωτισμού: Θα χορτάσεις στην ιδέα. Μία προσωρινή διέξοδος για τον άνδρα, μία μεγάλη ανακούφιση για την ανθρωπότητα, κυρίες και κύριοι. Και μία μικρή ελπίδα τον επόμενο χειμώνα να μη μας τα κάνει τόσο τσουρέκια.