Η ψευτοκουλτούρα

Ο καράβλαχος που άκουσε κατά τύχη ένα κομμάτι του Βιβάλντι και μετά κάθισε και διάβασε με το ζόρι τρία βιβλία μόνο και μόνο για να το λέει. Και μέσα σε ένα μήνα έγινε κουλτουριάρης. Αυτός! Που ο Πακιστανός από δίπλα παίζει και να του παραβγαίνει στις ελληνικές λέξεις. 

Ή η άλλη η κουλτουριάρα με τα κουρέλια, που ντεμέκ δε νοιάζεται για την εμφάνιση αλλά έχει χεστεί στη λακ. Και που ψάχνει ευκαιρίες του τύπου με-έσυραν-στα-μπουζούκια-ενώ-εγώ-δεν-ήθελα για να ντυθεί και να βαφτεί σαν ξέκωλο. 

Ή η άλλη που μας τα χει πρήξει με την αγάπη της για τα βιβλία. Και που μας λέει πόσα διάβασε μέσα σε μια βδομάδα θέλοντας να περάσει το μήνυμα είμαι-τρομακτικά-πνευματώδης-και-μορφωμένη ενώ στην ουσία είναι ένας άδειος τενεκές που κάνει πεντικιούρ όλο το απόγευμα.

Ή ο άλλος που ακούει μόνο ψαγμένες μουσικές γιατί είναι γαμάτος και από τους λίγους. Και που πηγαίνει μόνο σε ψαγμένα μέρη, τρώει ψαγμένα φαγητά και γενικά είναι στο ψάξιμο. 

Όλοι αυτοί οι τύποι με εκνευρίζουν αφάνταστα. Γιατί βρωμοκοπάνε ανασφάλεια και δηθενιά. Γιατί προσπαθούν μονίμως να μου αποδείξουν κάτι. Επίσης, είναι και υπέρτατοι βλάκες. Γιατί δεν έχουν υπολογίσει πως ο πραγματικός κουλτουριάρης είναι αφανής άνθρωπος. Είναι ο τελευταίος  που θα στο παίξει ξερόλας ή θα σου πει πόσα βιβλία διάβασε. Γιατί απλά αδιαφορεί. Είναι ο τελευταίος που θα μιλήσει ακαταλαβίστικα ή θα σε διορθώσει. Γιατί επίσης αδιαφορεί. 

Κουλτούρα είναι σκέψη και συμπεριφορά. Είναι τρόπος ζωής. Ψευτοκουλτούρα είναι να  φωνάξεις απ την ντουντούκα ότι διάβασες Ντοστογιέφσκι και τις υπόλοιπες ώρες να συμπεριφέρεσαι σαν χαζοντάμαρο.

Γουστάρω τον τύπο που ασχολείται με καφρίλες από το πρωί ως το βράδυ και δεν θέλει να με πείσει για το αντίθετο. Τον γουστάρω γιατί είναι τόσο έξυπνος ώστε να μην προσπαθεί μάταια για περισσότερα από αυτά που βλέπω.