Κι έζησαν αυτοί καλά, εμείς όμως καλύτερα

Ως νέα γυναίκα μόνη (που όμως δεν ψάχνει γιατί της αρέσει να τη βρίσκουν), αναγκάζομαι να ζω κατά καιρούς τη μάστιγα της σύγχρονης ελεύθερης γυναίκας που δεν είναι άλλη από το πρώτο ραντεβού. 

Αν και δε μου αρέσει αυτή η οδυνηρή διαδικασία και την αποφεύγω επιμελώς, τις προάλλες δέχτηκα να ξαναδώ κάποιον γιατί ήταν αυτό που εσφαλμένα πίστευα ότι θα μου άρεζε: ένας εξαιρετικά καλοσυνάτος άνθρωπος σε σημείο αηδίας.

Από το πρώτο μισάωρο άρχισα να νιώθω άσχημα. Ειλικρινά. Καθώς άκουγα αυτό το πλάσμα να έχει πάντα ένα καλό λόγο για όλη τη σαπίλα που μας περιβάλλει, ένιωσα άσχημα. Σε μια φάση σκέφτηκα από μέσα μου πως είναι σαν να πίνει ποτό η Cruella deVil με το Δαλάι Λάμα αλλά κρατήθηκα να μη γελάσω μπροστά του έτσι στο άκυρο. Σε μια άλλη φάση σκέφτηκα μια υποτιθέμενη σκηνή με εμένα να σκύβω και να του ψιθυρίζω στο αυτί "φύγε τώρα, τρέξε να σωθείς" και πάλι μου ήρθε να γελάσω.

Δε θέλει πολύ, αναγνώστη μου, για να καταλάβεις την τραγικότητα της κατάστασης. Από τη μία πλευρά ένας άνδρας αυθεντικά καλός, χωρίς καραγκιοζιλίκια, να μου μιλάει σοβαρά και να με κοιτάζει ειλικρινέστατα στα μάτια κι από την άλλη εγώ να προσπαθώ να μη γελάσω με τα μικρά χαζά αστειάκια που έφτιαχνα στο μυαλό μου.

Και κάπου εκεί κατάλαβα πως τόση αγαθοσύνη δε μου ταιριάζει. Ένας άνθρωπος με διάχυτη καλοπροαίρετη οπτική των πραγμάτων με κάνει να νιώθω έξω από τα νερά μου. Προτιμώ να γίνεται κακός όταν πρόκειται για σαπίλα και όχι να μου δικαιολογεί τα πάντα σαν τη μητέρα Τερέζα.

Κι εδώ περνάω στο επόμενο πρόβλημα που ήταν η έλλειψη χιούμορ. Διότι δεν ξέρω αν τα μαθες αναγνώστη αλλά ο καλόκαρδος γίγαντας δεν παίζει να έχει χιούμορ. Τουλάχιστον έτσι καυστικό όπως το θέλουμε εμείς. Φυσικά και βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Φυσικά και δεν υπήρχε χημεία μεταξύ μας. Λάθος. Εγώ δεν είχα χημεία μαζί του γιατί αυτός τα περνούσε τέλεια. Ήθελα να τον σφαλιαρίσω τη στιγμή που μου έλεγε ότι είχε καιρό να χαμογελάσει τόσο πολύ, μόνο και μόνο για να γυρίσει και το άλλο μάγουλο.

Κι εκεί που πίστευα ότι δεν μπορεί να πάει πιο στραβά, τον τσάκωσα να λέει για κάπου που ήθελε να με πάει το μήνα Οκτώβριο. Θα μπορούσα να αντιδράσω καυστικά και ρεαλιστικά αλλά δεν το έκανα, παρ' όλο που το πρόσωπο μου έσταζε απόγνωση. Όταν ένας άνθρωπος σε κοιτάζει ευθέως στα μάτια, έτοιμος να τον τσαλαπατήσεις, πραγματικά δεν το κάνεις.

Με ψέκαζε με καλοσύνη μέχρι την τελευταία στιγμή και λίγο πριν τον μισήσω ολοκληρωτικά, η βραδιά έκλεισε με μένα να νυστάζω, ενώ όλοι ξέρουμε πως όταν διασκεδάζω, δε νυστάζω ποτέ.

Την επόμενη μέρα επιβεβαίωσα κάτι που ήδη ήξερα. Δεν ταιριάζω με τον τέλειο, καλό και βαρετό πρίγκιπα του παραμυθιού. Ταιριάζω με τον πονηρούλη ελαττωματικό κολλητό του πρίγκιπα που τον βάζουν στα παραμύθια για να λέει αστεία και να κάνει καμιά χαζομάρα να γελάμε. Με αυτόν που στο τέλος δεν καταλήγει με καμιά πριγκίπισσα. Αλλά με μένα.