Σαν στο σπίτι σου

Αν θέλεις να βεβαιωθείς πλήρως για το πόσο φαντασμένος είναι ακόμα ο Έλληνας μετά από όσα έχουμε περάσει και πρόκειται να περάσουμε, ρίξε μια ματιά στα σάιτ με τις ενοικιάσεις κατοικιών. Ψάχνω καινούριο σπίτι αυτή την εποχή και ειλικρινά έχω χάσει πάσα ιδέα με την ξιπασιά των ιδιοκτητών. Δεν μπορεί να ζητάς 400 ευρώ για σπίτι 50 τετραγωνικών πιο παλιό και από μένα, μόνο και μόνο επειδή έχει θέα. Έλα στα σύγκαλα σου άνθρωπε μου, εμείς έχουμε κρίση και εσύ μια τρώγλη. Είδα και σπίτια που δεν ήταν στο target group μου, μόνο και μόνο από περιέργεια γιατί από ένα σημείο και μετά άρχισα να συγχίζομαι. Θέλει 1.800 ευρώ λέει, για εξίσου παλιό οροφοδιαμέρισμα που διαθέτει μέχρι και δωμάτιο υπηρεσίας. Τι λε ρε! Σοβαρά? Να το πω στην καμαριέρα μου να χαρεί.

Τελοσπάντων, για να μπω και στο θέμα, το οποίο είναι άσχετο με τον πρόλογο, αυτή η αναζήτηση με βοήθησε συνειρμικά να επανεξετάσω πόσο μαλακισμένο είμαι αναφορικά με τη συμπεριφορά που παρουσιάζω στο σπίτι μου τα τελευταία χρόνια που μεγαλώνω. Κι όσο μεγαλώνω, χειροτερεύω. Κι όσο χειροτερεύω, γίνομαι καλύτερη απέναντι σε μένα, ανυπόφορη όμως στους υπολοίπους. Αν ήμουν άνδρας κι έπρεπε να ζήσω μαζί μου στο σπίτι μου, με κάθε ειλικρίνεια θα με λάτρευα γιατί έχω και τις καλές μου στιγμές αλλά ταυτόχρονα θα το έσκαγα ένα βράδυ από το παραθυράκι του μπάνιου, λερώνοντας πρώτα το καπάκι της τουαλέτας γιατί σίγουρα θα μου είχα κάνει παρατήρηση για ατασθαλίες στο καπάκι και σίγουρα όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Περισσότερο καυστικό θα τον έλεγα.

Δεν είναι μόνο ότι είμαι ιδιότροπη, είμαι και ενοχλητική. Ας μη γελιόμαστε, ακούω ένα πολύ συγκεκριμένο είδος μουσικής που ενοχλεί όσους δεν το γουστάρουν, δηλαδή σχεδόν όλους. Κι όταν το κάνω αυτό, δηλαδή κάθε μέρα, το κάνω στη διαπασών. Επίσης, ας μη γελιόμαστε ξανά, δεν είμαι εκείνη η καλούλα γυναίκα που θα πει ας περιορίσω λίγο τη μουσική μου για να μην τον ζαλίσω τον άνθρωπο. Χαζά δε θέλω. Αν είσαι σπίτι μου, τις περισσότερες φορές θα ακούς στο τέρμα κάτι τέτοιο και θα βλέπεις εμένα να πηγαινοέρχομαι ελαφρώς απασχολημένη με τα δικά μου ή θα βλέπεις εμένα να ασχολούμαι μαζί σου. Δεν ξέρω, ανάλογα.

Κάπου εδώ να σου υπενθυμίσω ότι υπάρχουν και γυναίκες πρόθυμες να υιοθετήσουν τη δική σου μουσική, τις δικές σου συνήθειες, το δικό σου τρόπο έκφρασης, τη δική σου προσωπικότητα, τους δικούς σου φίλους, ακόμα και το δικό σου τρόπο ντυσίματος. καθώς και να ασχολούνται όλη την ώρα μαζί σου. Στο καλό και να μας γράφεις. Και αν δεν προλαβαίνεις, βάλε την κοπελιά, το ίδιο κάνει. Μπορεί να έχει υιοθετήσει και το δικό σου τρόπο γραφής.

Έπειτα, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ όταν είμαι στο σπίτι μου τα περνάω γαμάτα. Έχω απλωμένη την πραμάτεια μου παντού, κάθε γωνιά προσελκύει το ενδιαφέρον μου όπως οι βιτρίνες, πάω, έρχομαι, θυμάμαι, ξαναπάω, χριστουγεννιάτικα φωτάκια μονίμως εγκατεστημένα και αναμμένα, βιβλία, χαρτιά, χαρτάκια, μπύρες, σαλάμια, μήλα, κρέμες χεριών, μανό, πάω, έρχομαι, γυρίζω την υδρόγειο, η μουσική εν τω μεταξύ στο τέρμα, τηλέφωνα που δε σηκώνω γιατί δεν τα ακούω, βιβλία που άξιζαν μια καλύτερη θέση και την πήραν, κουτιά, κουτάκια, μαξιλάρες, μαξιλαράκια. Οποιαδήποτε παρέμβαση από εξωτερικό παράγοντα και χωρίς τη συναίνεση μου στον ήδη διαμορφωμένο χώρο μου, πολύ πιθανόν να με φρικάρει. Έχω κάτι σαν παρεμβασιοφοβία (καινούρια λέξη).

Έτσι την έπαθα, όταν μια φορά ήρθε ένας πρώην μου με μια σακούλα αλλαξιές στο χέρι και του είπα ότι δεν έχω χώρο στην ντουλάπα αλλά θα βρω λίγο χώρο στο πάτωμα να βολέψουμε τη σακούλα. Μην κουνάς το κεφάλι σου αναγνώστη, σου είπα, δεν είμαι καλούλα, και ειδικά όταν έρχεται κάποιος απροειδοποίητα με την προίκα του. Άλλο να τα συζητήσουμε και να τα συμφωνήσουμε από πριν ή να το προτείνω εγώ η ίδια. Και ξέρεις πως είναι αυτά. Ξεκινάει από την ντουλάπα κι ύστερα απλώνεται παντού.

Έχω και το θέμα με την καθαριότητα. Και καθαριότητα για μένα δε σημαίνει κάνω συνέχεια δουλειές, μην τρελαθούμε κιόλας. Άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί, τις δουλειές στο σπίτι τις θεωρώ χάσιμο χρόνου. Πιο εποικοδομητικό μου είναι να κοιτάζω τον τοίχο. Καθαριότητα για μένα σημαίνει κάνω λίγες φορές δουλειές και στη συνέχεια προσπαθω με διάφορα τρικ να διατηρήσω το χώρο καθαρό. Για παράδειγμα, δεν αφήνω κανέναν να μπει μέσα με τα βρωμοπάπουτσα του. Συγγνώμη ρε παιδιά αλλά είναι νοοτροπία αυτή τώρα? Πού πας ρε φίλε σε τσαντίρ? Και τα χαλιά μετά ποιος θα τα πλύνει, εγώ? Πιο εύκολο μου είναι να σε βάλω να τα γλείψεις, με το συμπάθιο κιόλας. Άλλο παράδειγμα, όταν βλέπω πόδια στο τραπέζι, χρησιμοποιώ τη μέθοδο του Προκρούστη. Κι έτσι φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**στη.

Έπειτα, κατανοώ την προσπάθεια κάποιων ανδρών να συμπεριφερθούν φιλότιμα και να βοηθήσουν στις δουλειές, αλλά το να καθαρίσεις με το ίδιο σφουγγάρι έπιπλα και χέστρα, απλά απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια από μένα να σου κάνω παρατήρηση και μετά να ξανακαθαρίσω. Αυτό το φαινόμενο το έχω δει και σε γυναίκες. Κρίμα στην τελική γιατί το θεωρώ και προιόν κοινής λογικής. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που όταν πετάνε τα σκουπίδια δεν πλένουν τα χέρια τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο σχολείο κάνανε παράπονα που δεν υπήρχε μάθημα σεξολογίας. Αμ δε. Δε σου χρειαζόταν η σεξολογία σεξουλιάρη, η προσωπική υγιεινή σου χρειαζόταν σαν μάθημα μπας και σωθούμε από τα χέρια σου.

Και τώρα που είπα προσωπική υγιεινή, αν βρίσκεσαι στο σπίτι μου και είσαι παρατηρητικός, κάποια στιγμή θα φτάσεις στο συμπέρασμα ότι στο μπάνιο μου υπάρχει μόνο μία πετσέτα. Σωστά, είναι η πετσέτα που προορίζεται για τα βρωμόχερα σου. Το πρόσωπο μου, καθώς και το σώμα μου, τα σκουπίζω με διαφορετικές πετσέτες που έχω καλά κρυμμένες κάπου στο σπίτι από φόβο μην τις βρεις και σκουπιστείς σε αυτές. Τι να κάνουμε αναγνώστη μου, όλοι έχουμε τις παραξενιές μας. Αν εσύ δεν έχεις καμία, κατηγόρησε ανοιχτά εμένα, που είμαι μια εγωιστική, ιδιότροπη και αυτάρκης ύπαρξη μέσα στο σπίτι μου, μήπως και σε ακούσω και γίνω καλύτερος άνθρωπος. Μόνο τούτο να θυμάσαι: όσο καλυτερεύω, γίνομαι υποφερτή στους υπολοίπους, χειρότερη όμως απέναντι σε μένα.