Ανωμαλία: τυχαία ή σκόπιμη παρατυπία

Ξεκίνησα τελευταία να ασχολούμαι αποκλειστικά με ταινίες των '90s. Όταν τελειώσω με αυτή τη δεκαετία, θα περάσω στα '80s και πάει λέγοντας. Μόλις φτάσω στα '20s, θα έχω επιτέλους κινηματογραφική παιδεία και τότε μόνο θα μπορώ να συζητάω σοβαρά για κινηματογράφο ή ενίοτε να ταπώνω τον κάθε ζουζούνο που μου πρήζει αυτά που δεν έχω με τον Django Unchained. To ξέρω, γίνομαι λίγο σχολαστική στην κατάκτηση της σφαιρικής άποψης αλλά το κάνω γιατί δε θέλω να μοιάζω με τους Έλληνες.

Έχοντας αυτό ως δεδομένο, έχω ακόμα το προνόμιο να ασχολούμαι με τα μη σοβαρά θέματα του κινηματογράφου. Επιτρέψτε μου λοιπόν να κατεβάσω το επίπεδο και να σας αποκαλύψω το ένα και μοναδικό πράγμα που μου έμεινε μέχρι στιγμής από τη δεκαετία του '90.

Παρακολουθούσα που λέτε για ακόμη μία φορά το American Beauty και "κοίταξα πιο προσεκτικά", όπως μου προτείνει και το τρέιλερ, όχι φυσικά για τα μηνύματα που θέλει να μου περάσει η ταινία (είμαι μεγαλύτερη από πέντε χρονών), αλλά για να βρω τελικά ό,τι πιο σέξι πέρασε από τις οθόνες τη δεκαετία του '90. Μπορεί να μένει σχεδόν απαρατήρητο και αμφιβάλλω αν έχει γράψει ποτέ κανείς κάτι για το συγκεκριμένο θέμα. Μα γι' αυτό είμαι εγώ εδώ, για να προβάλλω τον έρωτα και την επιθυμία μέσα από τα πολύ απλά και σχεδόν απαρατήρητα πράγματα. Αν υπήρχε ένας φανταστικός διάλογος μεταξύ μας θα ήταν κάπως έτσι:

ΝamNaira: Θέλω να σας σακατέψω από αγάπη.

Τα λακκάκια του Kevin Spacey: Υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται μαζί μας?

NamNaira: Θέλω να σας ζουλήξω, να σας δαγκώσω, να σας μασήσω.

Τα λακκάκια του Kevin Spacey: Δε μιλάς σοβαρά.

NamNaira: Θέλω να σας ξεχειλώσω, να σας πλάσω σαν ζυμαράκια και να σας φάω.

Τα λακκάκια του Kevin Spacey: Το ξέρεις ότι είσαι ανώμαλη, έτσι?

Σας ευχαριστώ που παρακολουθήσατε, ήταν μια ευγενική χορηγία της αισθητικής ανωμαλίας που με διακατέχει, η οποία έχει πάψει πλέον να με σοκάρει και γι' αυτό χαίρομαι πάντα να τη μοιράζομαι μαζί σας.