Pickup artist?

Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις πάνω σε φλέβα χρυσού όταν κάνεις βαριεστημένα βόλτες στο διαδίκτυο, φαντάζομαι ότι είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις. Πετυχαίνω που λέτε ένα blog το οποίο έχει ως θεματολογία τις γυναίκες. Αν έπρεπε να κλείσω όλη την ουσία του σε μία πρόταση, αυτή αβασάνιστα θα ήταν "πώς να βγάλετε γκόμενα". Ο ιδιοκτήτης πέρα από τις συμβουλές που δίνει και την απόπειρα να ψυχολογήσει/κατηγοριοποιήσει τις γυναίκες, γράφει και τις προσωπικές του εμπειρίες. 

"Ώπα" λέω "εδώ είμαστε".

Στρώνομαι λοιπόν γιατί το θέμα έχει ζουμί. Ανάμεσα στις ευφάνταστες -κατά την ταπεινή μου άποψη- πίπες που διαβάζω, βρίσκω και μερικά με τα οποία συμφωνώ. Μου προκαλεί εντύπωση ότι ο τύπος τα γράφει όλα στα σοβαρά -σοβαρολογεί- και προχωρώντας στα έγκατα του ιστολογίου παρατηρώ ότι χρησιμοποιεί μονίμως κάποιους ξενικούς όρους ή κώδικες τους οποίους δε γνωρίζω.

"Ώπα" λέω "κάτι δεν πάει καλά".

Με τα πολλά ανακαλύπτω ότι όλοι αυτοί οι κώδικες είναι κομμάτι μιας ιδέας που λέγεται pickup artistry και ξεκίνησε από -από πού αλλού θα μπορούσε, άντε μάντεψε- την Αμερική. Και τη μάθαν και τα δικά μας τα ζαβά. Για όσους δε γνωρίζουν οι αυτοαποκαλούμενοι ως pickup artists είναι τύποι που μαθαίνουν την τέχνη του πεσίματος παρακολουθώντας βίντεο/σεμινάρια, διαβάζοντας βιβλία και κάνοντας εξάσκηση. Ναι, καλά διαβάσατε.

Πάμε τώρα και πιο αναλυτικά για να δούμε και πόσο μαλακία είναι. 

Η μάθηση

Έστω ότι είσαι ένας άνδρας. Και διερωτάσαι "τι θέλω να μάθω σε αυτή τη ζωή?". Από όλες τις επιλογές αποφασίζεις ότι σου αναλογεί η μάθηση του πεσίματος. Τι κάνεις λοιπόν? Αρχικά βαφτίζεις τον εαυτό σου pickup artist, δηλαδή "καλλιτέχνη του πεσίματος" -EPIC FAIL και γελοίο από μόνο του μα δε σου κρύβω ότι η πραγματική ονομασία που επιζητάς είναι "μεθοδευμένος πέφτουλας". Γιατί κάποια πράγματα, όσο ωραιοποιημένα και να τα θέσουμε, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πικρή αλήθεια.

Έπειτα ξεκινάει η τρέλα. Παρακολουθείς βίντεο ή εκπομπές με διάφορους τσαρλατάνους in action, όλα εισαγόμενα από τη μία και μοναδική χώρα που αρέσκεται να πασπαλίζει την υφήλιο με μαλακίες - ακόμα και την Ιαπωνία τη θεωρώ πιο σοβαρή. Βρίσκεις και διαβάζεις βιβλία επί του θέματος, τεχνικές που θα μπορούσες να αποστηθίσεις, και πιστέψε με, μετά από μια μικρή έρευνα που έκανα, οι άνθρωποι έχουν αναγάγει το ζήτημα σε επιστήμη με ειδική ορολογία, υποτιθέμενα σενάρια και λοιπές μαλαγανιές. Προσπερνάω το ασύλληπτο ότι οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων βγάζουν λεφτά και επικεντρώνομαι σε σένα. Δηλαδή ρε φίλε πες μου, πόσο τσόφλι μπορεί να είσαι? Πόσο πολύ μπορεί να έχεις χάσει το νόημα, πες μου. Αντί να διαβάσεις τίποτα άλλο να γίνεις άνθρωπος, κάθεσαι και μαλακίζεσαι με την πεφτουλιά?

Η νοοτροπία

Οι pickup artists δεν πλησιάζουν, λέει, τις γυναίκες με σκοπό μια ενδιαφέρουσα γνωριμία ή σχέση αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να ρίξουν όσες περισσότερες μπορούν. Εντάξει παιδιά, τι να πω, ακόμα και μια παρανυχίδα είναι πιο χρήσιμη στην κοινωνία από αυτούς τους τύπους. Είσαι ένας άνδρας του δυτικού κόσμου και όχι σουλτάνος. Μία γυναίκα σου αναλογεί, πήγαινε βρες την σαν άνδρας και βγάλε το σκασμό. Δε χρειάζεται να αποδεικνύεις με τον πιο περίτρανο και γραφικό τρόπο πόσο επιφανειακή λουλού είσαι. Να ξεκαθαρίσω ότι αποδέχομαι και σχεδόν σέβομαι την ανάγκη ενός άνδρα να είναι κυνηγός και να την πέφτει, αν και εφόσον όλο αυτό γίνεται για έναν υγιή σκοπό, δηλαδή να βρει σε κάποια φάση μία που θα του ταιριάζει και να στρώσει τον κώλο του κάτω. Εδώ όμως μιλάμε για πειραγμένες και ανθυγιεινές καταστάσεις. Δεν τους νοιάζει η γκόμενα, αυτή χάνει την υπόσταση της, τους νοιάζει αν θα πέσει τελικά η γκόμενα.

Η οποία όπως καταλαβαίνετε, δεν αντιμετωπίζεται ως μία γυναίκα ξεχωριστή με ιδιαιτερότητες, αλλά ως μάζα. Και άντε πες μου, τι σόι καλλιτέχνης του πεσίματος -το γράφω αυτή τη στιγμή και γελάω ειλικρινά- είναι αυτός που δεν είναι καν σε θέση να αντιληφθεί το δαιδαλώδες εύρος των γυναικών. Και το πιο βασικό, που δεν σέβεται τη γυναίκα. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως ένας αριθμός (βάσει της εμφάνισης της πάντα), θυματοποιείται και αντικειμενοποιείται. Aπό ποιον, ω δυνάμεις της τραγικής ειρωνείας, από ποιον? Από τον pickup artist. Εντάξει, αυτό του το χαρίζω αφήνοντας το ασχολίαστο, μας έχουν ξαναθυματοποιήσει στο παρελθόν, ο pickup artist είναι ο τελευταίος που παίρνω στα σοβαρά. 

Τα κόλπα 

Ένα από τα κόλπα του pickup artist είναι να μη δείξει κανένα απολύτως ενδιαφέρον όταν θα πλησιάσει μια γυναικοπαρέα. Ούτε να συστηθεί από την αρχή. Πρέπει να πει κάτι άσχετο στην αρχή. Μισό λεπτό. Ένα ένα τα fail, δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Δηλαδή θα σκάσει ένας άσχετος ανάμεσα μας και θα μπαστακωθεί στα καλά του καθουμένου αλλά εμείς δε θα καταλάβουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποια. Γιατί θα το παίξει αδιάφορος. Μάλιστα. Μετά θα πει και κάτι άκυρο του στυλ "θέλω τη γνώμη σου για [βάλε άσχετο θέμα]" και εμείς θα αντιδράσουμε φυσικά και θα πούμε τη γνώμη μας στον τρελάρα που πέρασε μια τσάρκα για στατίστικς.

Πάμε καλά?

Για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, δε λέω ότι το κόλπο δεν πιάνει. Μια χαρούλα πιάνει. Σε αυτές όμως που βγήκαν ούτως ή άλλως με προδιάθεση να τσιμπήσουν κανένα "καλοκαιρινό" αγόρι. Στις ίδιες δηλαδή που θα έπιανε κι αν ο τύπος δεν έμπαινε στον κόπο να "σπουδάσει" και την έπεφτε κανονικά σαν άνθρωπος. Είναι σαν να κάνεις εξάσκηση κουνγκ φου για να πας να χορέψεις λαμπάντα. Τόσο χαμένος κόπος.

Το κοινωνικό έργο 

Οι pickup artists παίρνουν, λέει, κοινωνικά αδέξιους ή ντροπαλούς τύπους και τους καθιστούν ικανούς να πλησιάσουν γυναίκες μέσω των τεχνικών τους (οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι όλες καθαρόαιμα γυναικοπουτανίστικες ή αμερικανικώς ηλίθιες) και παροτρύνοντάς τους κυρίως να λένε ψέματα. Βοηθάνε κατά κάποιον τρόπο να μπουν όλοι στο παιχνίδι.

Ακριβώς.

Αυτό έχω και γω στο μυαλό μου, όταν οραματίζομαι μια ερωτικά καλύτερη κοινωνία, να γίνουν όλοι πέφτουλες και να χεστούμε στο σάλιο και το ψέμα. Λοιπόν σταματάω να γράφω γιατί νομίζω ότι το όλο ζήτημα είναι τόσο σάπιο που ακυρώνεται από μόνο του, δε χρειάζεται να το ακυρώσω άλλο εγώ.