Κάθε σιχασιάρης, που σέβεται τον εαυτό του, θυμάται πάντα εκείνη την πρώτη εμπειρία που άλλαξε την εγκεφαλική του δομή σχετικά με τον όρο "καθαριότητα". Σαν υποστεί αυτό το ψυχολογικό σοκ, αρχίζει να δίνει σημασία
και την αόρατη βρώμα, σε αντίθεση με τους φυσιολογικούς ανθρώπους που δίνουν σημασία μόνο
στην ορατή. Αν έχω, λοιπόν, κάποιο είδος σιχαμάρας, τότε τα πρώτα σκιρτήματά του εντοπίζονται στις τουαλέτες των μαγαζιών και τα ξενοδοχεία. Είναι τα δυο μέρη όπου αναγκάζομαι να συναντηθώ τετ α τετ με την ανθρώπινη βρώμα και να βιώσω μια από τις πιο δύσκολες συνέπειες της ανθρώπινης συμβίωσης σε μια κοινωνία.
Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, περιτριγυρισμένη από έπιπλα "αντίκες", τα οποία αμφιβάλλω αν δέχτηκαν στα εκατό χρόνια της ύπαρξης τους το απαλό άγγιγμα ενός βιτέξ. Το δωμάτιο ενέπνεε τόσα βακτήρια -να χορεύουν σάμπα- που αποφάσισα, μόλις γυρίσω σπίτι, να καθαρίσω μέχρι και τον πάτο των παπουτσιών μου. Τις 12 ώρες που έμεινα αναγκαστικά εκεί, μέχρι να αλλάξω ξενοδοχείο, κατάφερα -και σοβαρολογώ- να μην πατήσω το πόδι μου στην τουαλέτα. Μόνο η ψυχή μου ξέρει το πώς.
Μα ήταν πλέον αργά. Από τότε, άρχισα να κάνω βρώμικες σκέψεις για τα δωμάτια όλων των ξενοδοχείων ανεξαιρέτως. Το πρώτο που με ταλανίζει δεν είναι πόσα άτομα έμειναν σε ένα δωμάτιο πριν απο μένα. Είναι τι έκαναν εκεί μέσα πριν από μένα. Και κακά τα ψέματα, νομίζω πως ξέρω. Και χωρίς να υπονοώ ότι οι άνθρωποι είναι προβλέψιμοι, νομίζω πως ξέρω και τι έπιασαν αμέσως μετά. Ω ναι, το τηλεκοντρόλ. Μαντέψτε όμως ποιος κατεργάρης δεν πιάνει ποτέ το τηλεκοντρόλ. Η καθαρίστρια.
Διάβαζα σε ένα άρθρο ότι, σύμφωνα με έρευνα επιστημόνων, οι μεγαλύτερες εστίες μικροβίων στα ξενοδοχεία είναι το τηλεκοντρόλ και οι διακόπτες. Και αν οι επιστήμονες δεν ήταν τόσο τετραγωνισμένα και χωρίς φαντασία σκατορομπότ, μπορεί να ήταν και σωστοί. Το μικρόβιο, φίλοι μου, θέλει μεράκι. Δεν μπορείς να πας και να κάνεις απλές μετρήσεις. Πρέπει να φτάσεις στα άδυτα, αν θέλεις να είσαι σωστός. Η μεγαλυτέρη, λοιπόν, και με διαφορά εστία μικροβίων στα ξενοδοχεία είναι το σφουγγάρι της καθαρίστριας. Το οποίο μπορεί να μην ακουμπάει ποτέ το τηλεκοντρόλ, αλλά σε αποζημιώνει σε άλλο επίπεδο πασαλείβοντας μικροοργανισμούς από τουαλέτα σε τουαλέτα.
Σύμφωνα με την έρευνα, πάλι, πιο καθαρό βρέθηκε να είναι το κουρτινόξυλο. Απίστευτο. Δε θα το μάντευα ποτέ. Πού να πάει το μυαλό του ανθρώπου, πως κάτι, αδύνατο να ακουμπηθεί, είναι το πιο καθαρό. Περιττό να πούμε ότι και πάλι έπεσαν έξω, διότι υπάρχει και το ταβάνι. Ναι, φίλοι μου, το ταβάνι είναι το μοναδικό σημείο που μπορείτε να γλείψετε άφοβα και να ευχαριστείτε την τύχη σας που δεν το φτάνει η καθαρίστρια.
Σύμφωνα με την έρευνα, πάλι, πιο καθαρό βρέθηκε να είναι το κουρτινόξυλο. Απίστευτο. Δε θα το μάντευα ποτέ. Πού να πάει το μυαλό του ανθρώπου, πως κάτι, αδύνατο να ακουμπηθεί, είναι το πιο καθαρό. Περιττό να πούμε ότι και πάλι έπεσαν έξω, διότι υπάρχει και το ταβάνι. Ναι, φίλοι μου, το ταβάνι είναι το μοναδικό σημείο που μπορείτε να γλείψετε άφοβα και να ευχαριστείτε την τύχη σας που δεν το φτάνει η καθαρίστρια.
Έπειτα, με απασχολούν και άλλα θέματα, όπως πόσοι κώλοι ακούμπησαν το πάπλωμα πριν ξαποστάσω εγώ εκεί. Ή πόσοι κώλοι επιθύμησαν να δοκιμάσουν κάποια άλλη στάση εκεί που ακουμπάω με αθωότητα τα καλλυντικά μου. Σας το λέω, ο κόσμος χώνει τον κώλο του παντού. Και για κάποιο λόγο, ενώ όλοι στο σπίτι τους είναι κάπως προσεκτικοί, στο ξενοδοχείο πρέπει σώνει και ντε να αραδιάσουν το DNA τους ακόμα και στις κουρτίνες.
Αν και, σε επίπεδο διακόσμησης, τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει από τη δεκαετία του '80, κάποιες ξενοδοχειακές μονάδες επιμένουν ακόμα στη ζεστασιά που αποπνέει μια germ friendly μοκέτα. Είναι το μοναδικό πράγμα που επιβιώνει μετά από μία ανακαίνιση, γιατί πολύ απλά οι ιδιοκτήτες έχουν έρωτα με αυτή τη σιχαμένη μοκέτα. Εν τω μεταξύ, έχω και την αίσθηση ότι τα σεντόνια μυρίζουν πάντα το ίδιο με τα σαπουνάκια, που μας παρέχει το ξενοδοχείο. Μπορεί να είναι και ιδέα μου αλλά αν ισχύει, να ξέρετε πως εκεί κάτω στο πλυσταριό παίζεται πονηρό παιχνίδι.
Στα δωμάτια, πέρα από τις ύποπτες στάμπες και την all time classic μικρή μαύρη τρίχα, έχω βρει και κάτι, για το οποίο ειλικρινά δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω. Ένα νύχι. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται περισσότερο, το κτήνος που περίμενε να φτάσει σε ξενοδοχείο για να κόψει τα νύχια των βρωμοπόδαρων του και να τα πετάξει στο πάτωμα ή η καθαρίστρια που περιορίστηκε στο να μαζέψει τα υπόλοιπα νύχια και τα ξερατά της όταν τα είδε? Βέβαια, τίποτα δε συγκρίνεται με εκείνη τη φορά που ξεμύτισε μια σαρανταποδαρούσα στον απέναντι τοίχο, την ώρα που υπολόγιζα να κοιμηθώ. Και εγώ έπρεπε να προστατέψω εμένα και την ανοιχτή βαλίτσα μου ακριβώς κάτω από τη σαρανταποδαρούσα.
Με όλα τα παραπάνω, θα πίστευε κανείς ότι μισώ τα ξενοδοχεία. Και θα έκανε λάθος, γιατί δε γνωρίζει την ιδιοσυγκρασία μου. Κανένα μικρόβιο και κανένα DNA τυχάρπαστου πορνοβοσκού, δεν μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη μου για το πρωινό του ξενοδοχείου. Επίσης, μπορεί να πίστευε ότι κουβαλάω μαντηλάκια κλινέξ στη βαλίτσα μου. Πάλι θα έκανε λάθος, γιατί δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με μικροοργανισμούς. Το μόνο που κάνω, είναι να ακολουθώ το αλάνθαστο ΝamNairακό μότο "πρόσεχε πού ακουμπάς τώρα και τι θα ακουμπήσεις αμέσως μετά" και να γεμίζω το πιάτο μου με αυγά, μπέικον, ζαμπόν, κασέρια, λουκάνικα, ψωμιά, κέικ, μάφιν, γιαούρτια, φρούτα, δημητριακά και μαρμελάδες.
Αν και, σε επίπεδο διακόσμησης, τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει από τη δεκαετία του '80, κάποιες ξενοδοχειακές μονάδες επιμένουν ακόμα στη ζεστασιά που αποπνέει μια germ friendly μοκέτα. Είναι το μοναδικό πράγμα που επιβιώνει μετά από μία ανακαίνιση, γιατί πολύ απλά οι ιδιοκτήτες έχουν έρωτα με αυτή τη σιχαμένη μοκέτα. Εν τω μεταξύ, έχω και την αίσθηση ότι τα σεντόνια μυρίζουν πάντα το ίδιο με τα σαπουνάκια, που μας παρέχει το ξενοδοχείο. Μπορεί να είναι και ιδέα μου αλλά αν ισχύει, να ξέρετε πως εκεί κάτω στο πλυσταριό παίζεται πονηρό παιχνίδι.
Στα δωμάτια, πέρα από τις ύποπτες στάμπες και την all time classic μικρή μαύρη τρίχα, έχω βρει και κάτι, για το οποίο ειλικρινά δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω. Ένα νύχι. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται περισσότερο, το κτήνος που περίμενε να φτάσει σε ξενοδοχείο για να κόψει τα νύχια των βρωμοπόδαρων του και να τα πετάξει στο πάτωμα ή η καθαρίστρια που περιορίστηκε στο να μαζέψει τα υπόλοιπα νύχια και τα ξερατά της όταν τα είδε? Βέβαια, τίποτα δε συγκρίνεται με εκείνη τη φορά που ξεμύτισε μια σαρανταποδαρούσα στον απέναντι τοίχο, την ώρα που υπολόγιζα να κοιμηθώ. Και εγώ έπρεπε να προστατέψω εμένα και την ανοιχτή βαλίτσα μου ακριβώς κάτω από τη σαρανταποδαρούσα.
Με όλα τα παραπάνω, θα πίστευε κανείς ότι μισώ τα ξενοδοχεία. Και θα έκανε λάθος, γιατί δε γνωρίζει την ιδιοσυγκρασία μου. Κανένα μικρόβιο και κανένα DNA τυχάρπαστου πορνοβοσκού, δεν μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη μου για το πρωινό του ξενοδοχείου. Επίσης, μπορεί να πίστευε ότι κουβαλάω μαντηλάκια κλινέξ στη βαλίτσα μου. Πάλι θα έκανε λάθος, γιατί δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με μικροοργανισμούς. Το μόνο που κάνω, είναι να ακολουθώ το αλάνθαστο ΝamNairακό μότο "πρόσεχε πού ακουμπάς τώρα και τι θα ακουμπήσεις αμέσως μετά" και να γεμίζω το πιάτο μου με αυγά, μπέικον, ζαμπόν, κασέρια, λουκάνικα, ψωμιά, κέικ, μάφιν, γιαούρτια, φρούτα, δημητριακά και μαρμελάδες.