Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Pickup artist?

Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις πάνω σε φλέβα χρυσού όταν κάνεις βαριεστημένα βόλτες στο διαδίκτυο, φαντάζομαι ότι είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις. Πετυχαίνω που λέτε ένα blog το οποίο έχει ως θεματολογία τις γυναίκες. Αν έπρεπε να κλείσω όλη την ουσία του σε μία πρόταση, αυτή αβασάνιστα θα ήταν "πώς να βγάλετε γκόμενα". Ο ιδιοκτήτης πέρα από τις συμβουλές που δίνει και την απόπειρα να ψυχολογήσει/κατηγοριοποιήσει τις γυναίκες, γράφει και τις προσωπικές του εμπειρίες. 

"Ώπα" λέω "εδώ είμαστε".

Στρώνομαι λοιπόν γιατί το θέμα έχει ζουμί. Ανάμεσα στις ευφάνταστες -κατά την ταπεινή μου άποψη- πίπες που διαβάζω, βρίσκω και μερικά με τα οποία συμφωνώ. Μου προκαλεί εντύπωση ότι ο τύπος τα γράφει όλα στα σοβαρά -σοβαρολογεί- και προχωρώντας στα έγκατα του ιστολογίου παρατηρώ ότι χρησιμοποιεί μονίμως κάποιους ξενικούς όρους ή κώδικες τους οποίους δε γνωρίζω.

"Ώπα" λέω "κάτι δεν πάει καλά".

Με τα πολλά ανακαλύπτω ότι όλοι αυτοί οι κώδικες είναι κομμάτι μιας ιδέας που λέγεται pickup artistry και ξεκίνησε από -από πού αλλού θα μπορούσε, άντε μάντεψε- την Αμερική. Και τη μάθαν και τα δικά μας τα ζαβά. Για όσους δε γνωρίζουν οι αυτοαποκαλούμενοι ως pickup artists είναι τύποι που μαθαίνουν την τέχνη του πεσίματος παρακολουθώντας βίντεο/σεμινάρια, διαβάζοντας βιβλία και κάνοντας εξάσκηση. Ναι, καλά διαβάσατε.

Πάμε τώρα και πιο αναλυτικά για να δούμε και πόσο μαλακία είναι. 

Η μάθηση

Έστω ότι είσαι ένας άνδρας. Και διερωτάσαι "τι θέλω να μάθω σε αυτή τη ζωή?". Από όλες τις επιλογές αποφασίζεις ότι σου αναλογεί η μάθηση του πεσίματος. Τι κάνεις λοιπόν? Αρχικά βαφτίζεις τον εαυτό σου pickup artist, δηλαδή "καλλιτέχνη του πεσίματος" -EPIC FAIL και γελοίο από μόνο του μα δε σου κρύβω ότι η πραγματική ονομασία που επιζητάς είναι "μεθοδευμένος πέφτουλας". Γιατί κάποια πράγματα, όσο ωραιοποιημένα και να τα θέσουμε, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πικρή αλήθεια.

Έπειτα ξεκινάει η τρέλα. Παρακολουθείς βίντεο ή εκπομπές με διάφορους τσαρλατάνους in action, όλα εισαγόμενα από τη μία και μοναδική χώρα που αρέσκεται να πασπαλίζει την υφήλιο με μαλακίες - ακόμα και την Ιαπωνία τη θεωρώ πιο σοβαρή. Βρίσκεις και διαβάζεις βιβλία επί του θέματος, τεχνικές που θα μπορούσες να αποστηθίσεις, και πιστέψε με, μετά από μια μικρή έρευνα που έκανα, οι άνθρωποι έχουν αναγάγει το ζήτημα σε επιστήμη με ειδική ορολογία, υποτιθέμενα σενάρια και λοιπές μαλαγανιές. Προσπερνάω το ασύλληπτο ότι οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων βγάζουν λεφτά και επικεντρώνομαι σε σένα. Δηλαδή ρε φίλε πες μου, πόσο τσόφλι μπορεί να είσαι? Πόσο πολύ μπορεί να έχεις χάσει το νόημα, πες μου. Αντί να διαβάσεις τίποτα άλλο να γίνεις άνθρωπος, κάθεσαι και μαλακίζεσαι με την πεφτουλιά?

Η νοοτροπία

Οι pickup artists δεν πλησιάζουν, λέει, τις γυναίκες με σκοπό μια ενδιαφέρουσα γνωριμία ή σχέση αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να ρίξουν όσες περισσότερες μπορούν. Εντάξει παιδιά, τι να πω, ακόμα και μια παρανυχίδα είναι πιο χρήσιμη στην κοινωνία από αυτούς τους τύπους. Είσαι ένας άνδρας του δυτικού κόσμου και όχι σουλτάνος. Μία γυναίκα σου αναλογεί, πήγαινε βρες την σαν άνδρας και βγάλε το σκασμό. Δε χρειάζεται να αποδεικνύεις με τον πιο περίτρανο και γραφικό τρόπο πόσο επιφανειακή λουλού είσαι. Να ξεκαθαρίσω ότι αποδέχομαι και σχεδόν σέβομαι την ανάγκη ενός άνδρα να είναι κυνηγός και να την πέφτει, αν και εφόσον όλο αυτό γίνεται για έναν υγιή σκοπό, δηλαδή να βρει σε κάποια φάση μία που θα του ταιριάζει και να στρώσει τον κώλο του κάτω. Εδώ όμως μιλάμε για πειραγμένες και ανθυγιεινές καταστάσεις. Δεν τους νοιάζει η γκόμενα, αυτή χάνει την υπόσταση της, τους νοιάζει αν θα πέσει τελικά η γκόμενα.

Η οποία όπως καταλαβαίνετε, δεν αντιμετωπίζεται ως μία γυναίκα ξεχωριστή με ιδιαιτερότητες, αλλά ως μάζα. Και άντε πες μου, τι σόι καλλιτέχνης του πεσίματος -το γράφω αυτή τη στιγμή και γελάω ειλικρινά- είναι αυτός που δεν είναι καν σε θέση να αντιληφθεί το δαιδαλώδες εύρος των γυναικών. Και το πιο βασικό, που δεν σέβεται τη γυναίκα. Η γυναίκα παρουσιάζεται ως ένας αριθμός (βάσει της εμφάνισης της πάντα), θυματοποιείται και αντικειμενοποιείται. Aπό ποιον, ω δυνάμεις της τραγικής ειρωνείας, από ποιον? Από τον pickup artist. Εντάξει, αυτό του το χαρίζω αφήνοντας το ασχολίαστο, μας έχουν ξαναθυματοποιήσει στο παρελθόν, ο pickup artist είναι ο τελευταίος που παίρνω στα σοβαρά. 

Τα κόλπα 

Ένα από τα κόλπα του pickup artist είναι να μη δείξει κανένα απολύτως ενδιαφέρον όταν θα πλησιάσει μια γυναικοπαρέα. Ούτε να συστηθεί από την αρχή. Πρέπει να πει κάτι άσχετο στην αρχή. Μισό λεπτό. Ένα ένα τα fail, δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Δηλαδή θα σκάσει ένας άσχετος ανάμεσα μας και θα μπαστακωθεί στα καλά του καθουμένου αλλά εμείς δε θα καταλάβουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποια. Γιατί θα το παίξει αδιάφορος. Μάλιστα. Μετά θα πει και κάτι άκυρο του στυλ "θέλω τη γνώμη σου για [βάλε άσχετο θέμα]" και εμείς θα αντιδράσουμε φυσικά και θα πούμε τη γνώμη μας στον τρελάρα που πέρασε μια τσάρκα για στατίστικς.

Πάμε καλά?

Για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, δε λέω ότι το κόλπο δεν πιάνει. Μια χαρούλα πιάνει. Σε αυτές όμως που βγήκαν ούτως ή άλλως με προδιάθεση να τσιμπήσουν κανένα "καλοκαιρινό" αγόρι. Στις ίδιες δηλαδή που θα έπιανε κι αν ο τύπος δεν έμπαινε στον κόπο να "σπουδάσει" και την έπεφτε κανονικά σαν άνθρωπος. Είναι σαν να κάνεις εξάσκηση κουνγκ φου για να πας να χορέψεις λαμπάντα. Τόσο χαμένος κόπος.

Το κοινωνικό έργο 

Οι pickup artists παίρνουν, λέει, κοινωνικά αδέξιους ή ντροπαλούς τύπους και τους καθιστούν ικανούς να πλησιάσουν γυναίκες μέσω των τεχνικών τους (οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι όλες καθαρόαιμα γυναικοπουτανίστικες ή αμερικανικώς ηλίθιες) και παροτρύνοντάς τους κυρίως να λένε ψέματα. Βοηθάνε κατά κάποιον τρόπο να μπουν όλοι στο παιχνίδι.

Ακριβώς.

Αυτό έχω και γω στο μυαλό μου, όταν οραματίζομαι μια ερωτικά καλύτερη κοινωνία, να γίνουν όλοι πέφτουλες και να χεστούμε στο σάλιο και το ψέμα. Λοιπόν σταματάω να γράφω γιατί νομίζω ότι το όλο ζήτημα είναι τόσο σάπιο που ακυρώνεται από μόνο του, δε χρειάζεται να το ακυρώσω άλλο εγώ.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Cherchez la femme

1) Για κάθε καλή κουβέντα που πάει να ειπωθεί για το φύλο μας παγκοσμίως, θα παραμονεύει πάντα μια γυναίκα, έτοιμη να τα σκατώσει και να τη διαψεύσει. Είναι ανώφελο να το παλεύουμε, η ιστορία έχει αποδείξει πως θα είμαστε πάντα ο λόγος που κάτι πήγε στραβά. Πίσω από κάθε πληγωμένη ανδρική καρδιά, από κάθε χάδι σε ζαρωμένο ανδρικό κώλο, από κάθε δηλητηριασμένο κουλουράκι, από κάθε λερωμένη τρίτη κάλτσα, από κάθε ανδρικό σκεμπέ, από κάθε τρυπημένο προφυλακτικό, από κάθε αναπάντητη με απόκρυψη, από κάθε τραγούδι του Λεπά, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.

2) Όταν είσαι γυναίκα, ένα από τα πολλά προβλήματα που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι οι άλλες γυναίκες. Είμαστε κατασκευασμένες να μισούμε η μία την άλλη για λόγους σοβαρούς και αδιάσειστους όπως "κοίτα πώς φτερνίστηκε, ΤΗ ΜΙΣΩ". Ο γυναικείος φθόνος είναι πηγαίος, γάργαρος, ανεξάντλητος και βασίζεται στο εφηβικό όνειρο της Prom Queen. 

3) Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της γυναίκας είναι που κατάφερε να μπερδέψει την ανθρωπότητα σχετικά με τη δυναμική του μυαλού της. Ο τίτλος της έξυπνης διεκδικείται -και αδικείται- από κάθε υποχθόνια, πονηρή κάμπια που δεν κοιμάται τα βράδια προκειμένου να σκεφτεί πώς θα προσεγγίσει στα κρυφά έναν άνδρα, πώς θα ανέλθει επαγγελματικά, πώς θα καταφέρει να σταθεί σε μια συζήτηση και γενικότερα πώς θα επιβιώσει για άλλη μια μέρα σ' αυτήν την πλάση χωρίς να πάρουν χαμπάρι ότι είναι βλήμα. Η βασική διαφορά μιας πονηρής από μια έξυπνη, είναι ότι η πρώτη προσπαθεί. Αυτό ακριβώς είναι το ρήμα. Προσπαθεί λίγο παραπάνω απ' όσο πρέπει.

4) Αν κάποιος γνώριζε καλύτερα τη γυναικεία φύση και ψυχοσύνθεση, θα καταλάβαινε ότι το φύλο μας δεν εκπροσωπείται επακριβώς από φιγούρες όπως αυτή της Χιονάτης ή της Σταχτοπούτας. Πρόκειται για μια παγκόσμια παρεξήγηση. Πιο πολύ ταυτιζόμαστε με την κακιά μάγισσα που -πάει στα χόντος σέντερ και στα καπάκια- ρωτάει τον καθρέφτη της αν είναι η ομορφότερη ή με τις κακιασμένες ζηλιάρες αδερφές της Σταχτοπούτας. Επίσης, ακόμα μεγαλύτερη παρεξήγηση προκαλεί το γεγονός ότι οι παραμυθατζήδες ήταν άνδρες. Αν μερικά από τα κλασικά παραμύθια περνούσαν από την πένα μιας γυναίκας, θα είχαμε πιο ρεαλιστικούς τίτλους όπως "Η κακιά λύκαινα και ο Κοκκινοσκουφίτσος", "Η δήθεν Κοιμωμένη", "Το κοριτσάκι είναι σπίρτο", "Το ασχημόπαπο που έβαλε πούδρα" κ.τ.λ.

5) Επειδή δε θέλω να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, πάμε να ξεκαθαρίσουμε και το φλέγον θέμα. Δεν υπάρχει καμία γυναίκα που να μη γοητεύεται από αυτά που μπορούν να της προσφέρουν τα χρήματα ή η εξουσία. Καμία. Ούτε μία. Όλες κρύβουμε μέσα μας μία Μαρία Αντουανέτα, έτοιμες να προκαλέσουμε την οργή του κόσμου. Σε μια πιο θλιβερή βάση, οι περισσότερες γυναίκες κρύβουν μέσα τους μια Λιάνη, πρόθυμες να χαϊδέψουν το πλισέ της εξουσίας. Που και που όμως κάνουμε και κανένα πετυχημένο, όπως το να παραμελήσουμε τη μπουγάδα σαν τη Λεβίνσκι.

6) Διάβασα στο πετυχημένο μανιφέστο του Monsieur ότι οι γυναίκες λειτουργούν σε τριάδες και δεν έχει άδικο. Βασικός σκοπός αυτής της δομής είναι κάθε φορά οι δυο να θάβουν την τρίτη. Κυκλικά, για να υπάρχει ολομελής ικανοποίηση. Άλλη μια πνευματική επινόηση και κατάκτηση των γυναικών, για την οποία αισθανόμαστε υπερήφανες. Για την ακρίβεια είναι τόσο πετυχημένη που υιοθετείται πλέον και από τους άνδρες, που σαν άλλες τρελοκατινίτσες του κερατά, έχασαν ίσως ένα από τα λίγα προτερήματα που είχαν, την ευθύτητα, και επιδίδονται στο θάψιμο τρίτων. Γενικότερα διδάσκουμε πουτανιά και γυναικουλιά σε μια μεγάλη κλίμακα ανδρών, μόνο και μόνο για να εκτιμήσουμε στο τέλος τον χειρότερο μας μαθητή. Τους υπολοίπους τους θεωρούμε απλά τεχνητές ψώλες σαφώς κατώτερες σε αξία από τις αυθεντικές της τριαδικής γυναικοπαρέας μας.

7) Στη ζωή μου γνώρισα πολλές γυναίκες. Με κάποιες από αυτές δώσαμε τα χέρια, καθίσαμε σε ένα τραπέζι, ήπιαμε κρασί, ανοίξαμε τις ερμητικά κλειστές καρδιές μας, είπαμε πράγματα που για κανένα λόγο δε θα μοιραζόμασταν με έναν άνδρα, μιλήσαμε όλο το βράδυ, τις θαύμασα, τις λάτρεψα και τις κράτησα στη ζωή μου για πάντα. Με κάποιες άλλες βγήκαμε, κάναμε χαβαλέ, παπαρολογήσαμε, περάσαμε καλά, τις συμπάθησα αλλά τις κράτησα στη ζωή μου περιστασιακά και για λίγο. Δυστυχώς, όμως, με τις περισσότερες δε θα μπορούσα να περάσω ούτε μια μέρα χωρίς να αναγουλιάσω. Και νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να είναι και για τους άνδρες.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Ζήτα μου ό,τι θες

Όταν θέλω να απογοητευτώ γρήγορα με κάποιον, υποδύομαι το τζίνι και του ζητάω τις τρεις ευχές του. Και με εργαστηριακή ακρίβεια, αναγνώστη, οι απαντήσεις που παίρνω σχετίζονται με υγεία, ευτυχία, λεφτά. Αναμενόμενες.

Αυτό που δεν είναι αναμενόμενο -στο δικό μου σκεπτικό πάντα- είναι ότι ενώ θα μπορούσε να τα ζητήσει για όλους ανεξαιρέτως, τα ζητάει μόνο για τον εαυτό του. 

Βέβαια, όλο αυτό δε μου λέει τίποτα καινούριο για το ανθρώπινο είδος. Είμαστε εγωιστικές υπάρξεις και, όταν ενεργοποιείται ο μηχανισμός της απληστίας από ένα υποτιθέμενο τζίνι, βιαζόμαστε να βολέψουμε τον εαυτό μας. 

Και μάλλον αυτή είναι η τιμωρία μας, αναγνώστη. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν υπάρχει κανένα λυχνάρι και γενικότερα κανένας μαγικός τρόπος για να αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε. Γιατί αυτά που θέλουμε είναι κατά βάση εγωιστικά. Στρώσε τώρα τον κώλο σου κάτω και φάε ό,τι σκατό επιπλέει για να τα αποκτήσεις.

                                                                                                                         Με αγάπη,
                                                                                                                             το τζίνι

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Έλα να παίξουμε

Ήμουνα λέει σε ένα μεγάλο κατάστημα που πουλούσαν σημαίες, μεγάλες σε μέγεθος χαλιού, και δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω.

Έρχεται και η Μοιραράκη και μου λέει ότι η βασική διαφορά της σημαίας του Κατάρ από του Μπαχρέιν είναι ότι η πρώτη είναι μπορδοροδοκόκκινη. 

Κι όπως κάθε όνειρο, έτσι κι αυτό έχει την εξήγησή του (νέο μου κόλλημα, καλώς όρισες). Αν κάποιος αναγνώστης μου κατέχει από σημαίες και του αρέσουν παρόμοια παιχνίδια, θα "χαρώ" πολύ να δω το όνομα του πιο πάνω από το δικό μου.

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ενοχικές απολαύσεις

  • όταν γυρίζω ξαφνικά καθώς απομακρύνομαι από κάποιον που μιλούσα για να τον τσακώσω να με κοιτάει από πίσω
  • όταν μου στέλνουν μηνύματα που αποτελούνται από πέντε λέξεις το πολύ και κυρίως δεν έχουν ερωτηματικό. Είναι τα καλύτερα ακόμα κι όταν λένε "σε μισώ όσο δε φαντάζεσαι"
  • όταν έρχομαι σε αντιπαράθεση με κάποιον και του πετάω περίεργα, όπως μια φορά που αποκάλεσα μια νοσοκόμα "φερέφωνο του ιατρού". Εκείνα τα πέντε δευτερόλεπτα που είδα στα μάτια της την αμφιβολία αρχικά για τη λέξη και έπειτα για το αν θα πρέπει να θιχτεί ή όχι ήταν για μένα μια απόλαυση
  • όταν πίνουμε με τις φίλες μου και αποκαλύπτω αντι-σεξουαλικά άτομα της σόου-μπιζ που όμως εγώ βλέπω σεξουαλικά
  • οι αντίστοιχες εξομολογήσεις από τις φίλες μου. Ένα βράδυ που πέταξα ένα πολύ βαρύ, κάποια (για να εξισορροπήσει την ντροπή) μου είπε ότι της αρέσει ο Προκόπης Παυλόπουλος
  • όταν ανταλλάσσω χαμόγελα με τις κοκέτες γιαγιάδες μέσα στα λεωφορεία
  • όταν ακούω για το πώς κατέληξε κάποιος στην επιλογή του τατουάζ του. Τρεις στις πέντε από αυτές τις επιλογές είναι εντελώς ηλίθιες και απολαμβάνω ενοχικά που είναι μη/δύσκολα αναστρέψιμες
  • όταν παριστάνω την αδαή σε ξερόλα 
  • όταν δεν κρατάω τα προσχήματα
  • όταν αποφασίζω να πάω στο περίπτερο με κόκκινες κάλτσες, πράσινο παντελόνι, την από πάνω πιτζάμα μου, γκρι ζακέτα, ροζ αθλητικά και δε συναντάω κανένα γνωστό
  • όταν τελικά συνάντησα ένα γνωστό και με αποκάλεσε "αγγλίδα τουρίστρια". Γέλασα αγγλιστί
  • όταν κυλιέμαι αυτάρεσκα σαν γουρούνι στο βούρκο της υποκολτούρας προκαλώντας μια μικρή ψευδαίσθηση υπεροχής στους δήθεν κουλτουριάρηδες. Εκτός του ότι το γουστάρω, μου αρέσει και να τονώνω το εγώ των ανθρώπων που το έχουν πραγματικά ανάγκη
  • όταν δε με νοιάζει, ούτε καν στιγμιαία, κάτι ή κάποιος
  • όταν δε με νοιάζει, ούτε καν διαχρονικά, να αποδείξω κάτι
  • όταν ανάμεσα σε κόσμο ατσαλάκωτο, μετρημένο (και επιμελώς κρυφά ανασφαλή) που παλεύει να αποκτήσει μια καλή εικόνα για τον εαυτό του, εγώ παλεύω να αποκτήσω μια κακή εικόνα
  • όταν η παρέα μου μού υπενθυμίζει για το προηγούμενο βράδυ ότι "ένας τύπος παραδίπλα δάγκωνε κι έτρωγε τα γυαλιά από το ποτήρι του" και εγώ δεν έχω ιδέα ότι συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο. Απολαμβάνω ενοχικά ότι φτάνω σε τέτοιο επίπεδο διασκεδαστικής αυτάρκειας που ξεχνάω να κοιτάξω γύρω μου
  • όταν πειράζω κόσμο. Είναι η μεγαλύτερη ένδειξη της συμπάθειας μου. Ενοχική απόλαυση γιατί όσο πιο χοντρό (και ίσως κακόγουστο) είναι το πείραγμα, τόσο πιο πολύ συμπαθώ κάποιον
  • όταν φτιάχνω μακαρόνια και η μερίδα μου είναι τέτοια που δε χωράει σε πιάτο και τελικά τη βάζω στη σαλατιέρα. Εξίσου απολαυστικό όταν μετά κρατάω την κοιλιά μου από τον πόνο
  • όταν χαμογελάω χωρίς να φαίνονται τα δόντια μου. Στην πραγματικότητα δε χαμογελάω
  • όταν λιώνω. Και το ξέρεις. Μη μ' αποφεύγεις. Είναι κρίμα να με παιδεύεις. Με τρελαίνεις. Τι πας να κάνεις. (Βlogger σ'χώρα με) 

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Ερώτηση

Τώρα τελευταία νιώθω ένα μικρό εκνευρισμό, 
μήπως μειώσανε τη δόση από αυτό που μας ψεκάζουν?

Παρακαλώ να μου υποδείξετε πού θα μπορούσα να απευθυνθώ για το πρόβλημα, 
γιατί όπως αποδείχτηκε,
χωρίς λεφτά μπορώ,
χωρίς συνείδηση μπορώ, 
χωρίς αλήθεια μπορώ,
χωρίς προκαταρκτικά μπορώ,
 
χωρίς ψέκασμα όμως ειλικρινά δεν μπορώ.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Σαν στο σπίτι σου

Αν θέλεις να βεβαιωθείς πλήρως για το πόσο φαντασμένος είναι ακόμα ο Έλληνας μετά από όσα έχουμε περάσει και πρόκειται να περάσουμε, ρίξε μια ματιά στα σάιτ με τις ενοικιάσεις κατοικιών. Ψάχνω καινούριο σπίτι αυτή την εποχή και ειλικρινά έχω χάσει πάσα ιδέα με την ξιπασιά των ιδιοκτητών. Δεν μπορεί να ζητάς 400 ευρώ για σπίτι 50 τετραγωνικών πιο παλιό και από μένα, μόνο και μόνο επειδή έχει θέα. Έλα στα σύγκαλα σου άνθρωπε μου, εμείς έχουμε κρίση και εσύ μια τρώγλη. Είδα και σπίτια που δεν ήταν στο target group μου, μόνο και μόνο από περιέργεια γιατί από ένα σημείο και μετά άρχισα να συγχίζομαι. Θέλει 1.800 ευρώ λέει, για εξίσου παλιό οροφοδιαμέρισμα που διαθέτει μέχρι και δωμάτιο υπηρεσίας. Τι λε ρε! Σοβαρά? Να το πω στην καμαριέρα μου να χαρεί.

Τελοσπάντων, για να μπω και στο θέμα, το οποίο είναι άσχετο με τον πρόλογο, αυτή η αναζήτηση με βοήθησε συνειρμικά να επανεξετάσω πόσο μαλακισμένο είμαι αναφορικά με τη συμπεριφορά που παρουσιάζω στο σπίτι μου τα τελευταία χρόνια που μεγαλώνω. Κι όσο μεγαλώνω, χειροτερεύω. Κι όσο χειροτερεύω, γίνομαι καλύτερη απέναντι σε μένα, ανυπόφορη όμως στους υπολοίπους. Αν ήμουν άνδρας κι έπρεπε να ζήσω μαζί μου στο σπίτι μου, με κάθε ειλικρίνεια θα με λάτρευα γιατί έχω και τις καλές μου στιγμές αλλά ταυτόχρονα θα το έσκαγα ένα βράδυ από το παραθυράκι του μπάνιου, λερώνοντας πρώτα το καπάκι της τουαλέτας γιατί σίγουρα θα μου είχα κάνει παρατήρηση για ατασθαλίες στο καπάκι και σίγουρα όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Περισσότερο καυστικό θα τον έλεγα.

Δεν είναι μόνο ότι είμαι ιδιότροπη, είμαι και ενοχλητική. Ας μη γελιόμαστε, ακούω ένα πολύ συγκεκριμένο είδος μουσικής που ενοχλεί όσους δεν το γουστάρουν, δηλαδή σχεδόν όλους. Κι όταν το κάνω αυτό, δηλαδή κάθε μέρα, το κάνω στη διαπασών. Επίσης, ας μη γελιόμαστε ξανά, δεν είμαι εκείνη η καλούλα γυναίκα που θα πει ας περιορίσω λίγο τη μουσική μου για να μην τον ζαλίσω τον άνθρωπο. Χαζά δε θέλω. Αν είσαι σπίτι μου, τις περισσότερες φορές θα ακούς στο τέρμα κάτι τέτοιο και θα βλέπεις εμένα να πηγαινοέρχομαι ελαφρώς απασχολημένη με τα δικά μου ή θα βλέπεις εμένα να ασχολούμαι μαζί σου. Δεν ξέρω, ανάλογα.

Κάπου εδώ να σου υπενθυμίσω ότι υπάρχουν και γυναίκες πρόθυμες να υιοθετήσουν τη δική σου μουσική, τις δικές σου συνήθειες, το δικό σου τρόπο έκφρασης, τη δική σου προσωπικότητα, τους δικούς σου φίλους, ακόμα και το δικό σου τρόπο ντυσίματος. καθώς και να ασχολούνται όλη την ώρα μαζί σου. Στο καλό και να μας γράφεις. Και αν δεν προλαβαίνεις, βάλε την κοπελιά, το ίδιο κάνει. Μπορεί να έχει υιοθετήσει και το δικό σου τρόπο γραφής.

Έπειτα, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ όταν είμαι στο σπίτι μου τα περνάω γαμάτα. Έχω απλωμένη την πραμάτεια μου παντού, κάθε γωνιά προσελκύει το ενδιαφέρον μου όπως οι βιτρίνες, πάω, έρχομαι, θυμάμαι, ξαναπάω, χριστουγεννιάτικα φωτάκια μονίμως εγκατεστημένα και αναμμένα, βιβλία, χαρτιά, χαρτάκια, μπύρες, σαλάμια, μήλα, κρέμες χεριών, μανό, πάω, έρχομαι, γυρίζω την υδρόγειο, η μουσική εν τω μεταξύ στο τέρμα, τηλέφωνα που δε σηκώνω γιατί δεν τα ακούω, βιβλία που άξιζαν μια καλύτερη θέση και την πήραν, κουτιά, κουτάκια, μαξιλάρες, μαξιλαράκια. Οποιαδήποτε παρέμβαση από εξωτερικό παράγοντα και χωρίς τη συναίνεση μου στον ήδη διαμορφωμένο χώρο μου, πολύ πιθανόν να με φρικάρει. Έχω κάτι σαν παρεμβασιοφοβία (καινούρια λέξη).

Έτσι την έπαθα, όταν μια φορά ήρθε ένας πρώην μου με μια σακούλα αλλαξιές στο χέρι και του είπα ότι δεν έχω χώρο στην ντουλάπα αλλά θα βρω λίγο χώρο στο πάτωμα να βολέψουμε τη σακούλα. Μην κουνάς το κεφάλι σου αναγνώστη, σου είπα, δεν είμαι καλούλα, και ειδικά όταν έρχεται κάποιος απροειδοποίητα με την προίκα του. Άλλο να τα συζητήσουμε και να τα συμφωνήσουμε από πριν ή να το προτείνω εγώ η ίδια. Και ξέρεις πως είναι αυτά. Ξεκινάει από την ντουλάπα κι ύστερα απλώνεται παντού.

Έχω και το θέμα με την καθαριότητα. Και καθαριότητα για μένα δε σημαίνει κάνω συνέχεια δουλειές, μην τρελαθούμε κιόλας. Άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί, τις δουλειές στο σπίτι τις θεωρώ χάσιμο χρόνου. Πιο εποικοδομητικό μου είναι να κοιτάζω τον τοίχο. Καθαριότητα για μένα σημαίνει κάνω λίγες φορές δουλειές και στη συνέχεια προσπαθω με διάφορα τρικ να διατηρήσω το χώρο καθαρό. Για παράδειγμα, δεν αφήνω κανέναν να μπει μέσα με τα βρωμοπάπουτσα του. Συγγνώμη ρε παιδιά αλλά είναι νοοτροπία αυτή τώρα? Πού πας ρε φίλε σε τσαντίρ? Και τα χαλιά μετά ποιος θα τα πλύνει, εγώ? Πιο εύκολο μου είναι να σε βάλω να τα γλείψεις, με το συμπάθιο κιόλας. Άλλο παράδειγμα, όταν βλέπω πόδια στο τραπέζι, χρησιμοποιώ τη μέθοδο του Προκρούστη. Κι έτσι φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**στη.

Έπειτα, κατανοώ την προσπάθεια κάποιων ανδρών να συμπεριφερθούν φιλότιμα και να βοηθήσουν στις δουλειές, αλλά το να καθαρίσεις με το ίδιο σφουγγάρι έπιπλα και χέστρα, απλά απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια από μένα να σου κάνω παρατήρηση και μετά να ξανακαθαρίσω. Αυτό το φαινόμενο το έχω δει και σε γυναίκες. Κρίμα στην τελική γιατί το θεωρώ και προιόν κοινής λογικής. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που όταν πετάνε τα σκουπίδια δεν πλένουν τα χέρια τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο σχολείο κάνανε παράπονα που δεν υπήρχε μάθημα σεξολογίας. Αμ δε. Δε σου χρειαζόταν η σεξολογία σεξουλιάρη, η προσωπική υγιεινή σου χρειαζόταν σαν μάθημα μπας και σωθούμε από τα χέρια σου.

Και τώρα που είπα προσωπική υγιεινή, αν βρίσκεσαι στο σπίτι μου και είσαι παρατηρητικός, κάποια στιγμή θα φτάσεις στο συμπέρασμα ότι στο μπάνιο μου υπάρχει μόνο μία πετσέτα. Σωστά, είναι η πετσέτα που προορίζεται για τα βρωμόχερα σου. Το πρόσωπο μου, καθώς και το σώμα μου, τα σκουπίζω με διαφορετικές πετσέτες που έχω καλά κρυμμένες κάπου στο σπίτι από φόβο μην τις βρεις και σκουπιστείς σε αυτές. Τι να κάνουμε αναγνώστη μου, όλοι έχουμε τις παραξενιές μας. Αν εσύ δεν έχεις καμία, κατηγόρησε ανοιχτά εμένα, που είμαι μια εγωιστική, ιδιότροπη και αυτάρκης ύπαρξη μέσα στο σπίτι μου, μήπως και σε ακούσω και γίνω καλύτερος άνθρωπος. Μόνο τούτο να θυμάσαι: όσο καλυτερεύω, γίνομαι υποφερτή στους υπολοίπους, χειρότερη όμως απέναντι σε μένα.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Λόγια μεγάλων μπλόγκερ

Μερικές από τις δηλώσεις που έχετε κάνει στα σχόλια αυτού του μπλογκ. Τώρα που τις είδα έτσι μαζεμένες, δεν έχω καμία αμφιβολία.


"ΝamNaira, θέλεις να με παντρευτείς;"
Chris Christodoulou 

"Νομίζω ότι έχεις παιδικά τραύματα."
Nicotine

"Αυτό που κάνετε τις ακρίδες για να κατουρήσετε είναι βάσανο."
 Monsieur Cannibal 

"Eγώ είμαι αρκουδοαγαπούλης"
Xωστήρας  

"Η δικιά σου αθωότητα πιθανότατα θα έχει βγάλει πλαστό διαβατήριο 
και θα την έχει κάνει για Βραζιλία μεριά"
Partali  

"Μα ουτε ενα σαντουιτς μετα το σεξ? Τι ψυχη εχει πια!"
Vickyyy 

"Δηλαδή τι θα κάνουν οι κλέφτες? Να γίνουν κομματόσκυλα?"
Snake Plissken

"Μπιγαλης rules,baby!!!"
Σαλιάγκι  

ως τα αλλάζετε έτσι μαντάμ τα αεροπλάνα, 
εμείς το μήνα μόνο σερβιέτες αλλάζουμε όχι χώρες"
Sewsome  

"Και όταν εγώ απέχτησα χοληστερίνη εσείς ακόμα μαζεύατε καρπούς από τα δέντρα!" 
Πλυντήριο 

"Είμαι ψηλός σαν καμινάδα πυρηνικού εργοστασίου..."
Χωστήρας
 
"Ότι σου βρωμάει είναι σκατά, και όχι ληγμένη paco rabanne"
 Μonsieur Cannibal

"Ποια είμαι ρε πούστη η φάκιν Barbie Domina?" 
Lyriel

"Εγώ μασάω στριγκάκια άμα λάχει..."
Perinio
  
"Been there, done that, killed it with a flamethrower."
Angua

"Και τους έλεγα τότε στο γυμνάσιο: παιδιά, κόψτε την πολύ μαλακία, 
δεν θα σας βγει σε κάλο. Κανείς τους δεν με άκουσε."
Koueen 

"Δεν άντεξε την γοητεία μου" 
Partali

"Mα τί έχουν πάθει οι σημερινοί άντρες; μήπως φταίει για όλα η ντίσκο μουσική;"
Summertime Blues

"Mια γυναίκα που μπορεί να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο αξίζει τα φιλιά μου"
Nicotine 

"Eγώ έχω φοβία με όσους ΔΕΝ φοβούνται το γάμο"
Sewsome

" Όχι απλή άτακτη φυγή, πύραυλοι συστήνω να γίνετε κυρίες μου."
Δάφνη Χρονοπούλου   

"Middle East Trouble? Nuke em! Problem Solved."
Snake Plissken

"Ναι δεν είμαι άντρας. Είμαι αρσενικό."
Monsieur Cannibal 

"Τι είναι το κασκορσέ;"
Perinio   

"Ένας είναι Ο ΑΝΤΡΑΣ κι αυτός είμαι εγώ,τέλος!"
Χωστήρας  

"Εδώ δεχτήκανε οι Ρουβίτσες τον άλλονε με φούστα! Εγώ γιατί όχι?"
Πλυντήριο 

"Και η σφαλιάρα τρώγεται, δε λέμε θα φας σφαλιάρα?"
Κalo paidi alla...

"Τι μανία αυτή να με βγάλετε ψυχαναγκαστικό; Ένας νορμάλ ψυχάκιας είμαι!"
Partali

"Γιατι το αγγελάκι & το διαβολακι εξαφανίζονται ΠΑΝΤΑ 
πριν μας βοηθήσουν να αποφασίσουμε?"
Λεύκη η φλου 

"Ολο το σύμπαν συνομωτεί για να ρίξω σε ένα νούμερο πολλές σφαλιάρες!!"
Λιακάδα 

"Όταν εγώ έκανα επανάσταση μαζί με τον Αυτιά το πρωί στο άλτερ,
εσυ έβλεπες τον Νούσια στο ονειρό σου!"
Σαλιάγκι 

"Αν σου ζητήσει κανένας μαζοχιστής να τον μπατσίσεις θα το κάνεις;"
Master 

"Ο γιατρός εδώ μέσα έχει πει να λέμε ναι, 
συμφωνούμε με οτι λέει η ιδιοκτήτρια του βλογίου τούτου πάντα, αλλιώς μας βρίζει"
Ice creaminal

"Πότε θα έρθει το γαμημένο το καλοκαίρι, 
για να δω επιτέλους ένα ανθρώπινο θηλυκό;"
Xωστήρας

"Μίλησε κανείς για μπούτια;;;;;;"
Πρόεδρος Α.Π.Ι . 

"Εγώ ότι και να πω θα με πεις σαλιάρη."
Μonsieur Cannibal 

"Από τις 100 τυχαίες τύπισσες που έχω κεράσει,  
ήξερα ότι θα μου κάτσουν οι 15 και τελικώς πήγα με τις 5."
Thor 

"Συγνώμη, αλλά τελικά με ποιον καταλήγεις, 
τώρα που έχεις αποκλείσει το 90% του ανδρικού φύλου; "
Ζero Point

"Τύχη βουνό είχες. Σεξουαλίστηκες με πιτζάμες και αξύριστα πόδια."
misoagnosti

"Υπάρχουν πολλές γυναίκες που όταν το κάνουν λένε "θεέ μου θεέ μου θεέ μου"
μήπως ξέρετε και κάποιο άντρα;"
Summertime Blues

"Οριστε....μας εβγαλες και κακογαμητες"
gnostosagnostos  

"Με φτιάχνει να βλέπω σε γυναίκα εκτεθειμένες γάμπες"
Der Kanzler 

"Ισότητα και πούτσες μπλε. 
Σε λίγο θα βγαίνουμε με άντρες και θα μιλάμε για πεντικιούρ."
Αngua

"Απο την εποχη των σπηλαιων πεταγες το κρεας απο το κυνηγι  
η γυναικα εσκυβε να το φαει και ο αντρας σκοραρε." 
Μοnsieur Cannibal  

"Ευτυχώς που όταν με πιάνει περίοδος δεν λέω ούτε καλημέρα"
Tommy Stark

 "Θες έναν άντρα να σε στρώσει." 
Nicotine 

"Σε λίγο θα μας πείς να μη σκίζουμε και τα τραπεζομάντηλα στις χασαποταβέρνες!"
Σαλιάγκι

"Εγώ λέω να τα αφήσουμε όλα αυτά τα ανεξήγητα μυστήρια και να κάνουμε σεξ"
Akhlut 

"Γουστάρω ανωμαλίες!!!" 
Perinio 

"Ποιοι είναι οι σοβαροί σου αναγνώστες και δεν τους έχουμε γνωρίσει;" 
Partali

Σ α ς   α γ α π ώ !

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Τhis is a Man's World!

Όταν δυο γυναίκες, υπερβολικές από χόμπυ, πιάνουν ένα πολύ λάθος θέμα σε μια πολύ λάθος χρονική στιγμή, αυτό που προκύπτει είναι λίγο πολύ το παρακάτω:

- Eμείς αν ήμασταν άνδρες, θα ξέραμε τουλάχιστον πώς να συμπεριφερθούμε.
- Εγώ πάντως είμαι πολύ ευχαριστημένη ως γυναίκα. Αν ήμασταν άνδρες, ποιος ξέρει αν θα γαμούσαμε ποτέ με τόσες ψώλες που κυκλοφορούν. (ναι, η φίλη μου το είπε ακριβώς έτσι)
- Και δεν είναι μόνο αυτό. Άντε πες ότι θα βρίσκαμε κάποια. Ποιος σου εγγυάται εσένα ότι δε θα βουτούσες το τσουτσούνι σου μέσα σε καμιά πράσινη γλίτσα? Μπα, εγώ αν ήμουν άνδρας, θα πάθαινα μικροβιοφοβία.
- Και να πρέπει να κάνεις και ολόκληρο σχέδιο για να της την πέσεις. Να λες τελικά κοτσάνα, να βλέπεις τη φάτσα της ξενερωμένη και να σκέφτεσαι "πάλι για ύπνο θα πάω σήμερα".
- Γιατί το άλλο? Που θα έπρεπε να ξέραμε και μερεμέτια γιατί η κάθε κότα θα είχε την απαίτηση από μας να είμαστε μαστόρια?
- Και ανατομικά να το πάρεις, φαντάσου τώρα ανάμεσα στα πόδια σου, να είχες ένα μαραφέτι να κρέμεται. Και να μην ξέρεις πώς να το βολέψεις.
- Λαθος ανατομία εντελώς.
- Ή να μην έκανε κούκου και να γινόμασταν ρεζίλι?
- Άσε που η σεξουαλική μας ζωή θα τελείωνε ούτως ή άλλως στα 50.
- Έχουμε και μεις μία περίοδο και παραπονιόμαστε...
- Το άλλο? Που αν έμπαινε κανένας κλέφτης στο σπίτι, θα έπρεπε να το παίξουμε ήρωες αντί να κρυφτούμε?
- Ή να κάνουμε τον πολλά βαρύ, αν κάποιος την έπεφτε στη δικιά μας?
- Για διασκέδαση θα είχαμε το ποδόσφαιρο ρε συ. Το διανοείσαι?
- Παίζει να βρωμούσαμε κιόλας.
- Και τρίχες στην πλάτη.
- Στο στήθος.
- Στα ρουθούνια.
- Στον κώλο. 
- Και να μην ξέρεις αν είναι δικό σου το παιδί...
- Τουλάχιστον θα κατουρούσαμε όρθιοι και όπου θέλαμε. Κάτι είναι κι αυτό.
- Τι τραβάνε τα καημένα...
- THIS IS A MAN'S WORLD! (τραγουδιστά, σχεδόν δραματικά)

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Epic fail

Kαι φωνάζει τη σερβιτόρα. Όλο το βράδυ έγλειφα -στην κυριολεξία- δυο ποτά για να μην τον επιβαρύνω, διότι είμαι και ψυχοπονιάρα. Τον βλέπω να πληρώνει. Κρατάω την τσάντα μου και ρωτάω εντελώς τυπικά: "τα δικά μου?"

"Τα δικά σου είναι 14 ευρώ" 



Wait for it...



Wait for it...





Βρε σκατόγυφτε, αν ήξερα ότι θα τα πλήρωνα εγώ τα δικά μου, θα είχα παραγγείλει άλλα δέκα για να σε αντέξω όλο το βράδυ που μου τα έκανες τσουρέκια. Και δεν είναι τα λεφτά, να τα βάλεις εκεί που ξέρεις. Είναι η κίνηση. 

Αυτός είναι ο άνδρας του 2012. Σε λίγα χρόνια θα μας βάζουν να πληρώνουμε και τα δικά τους οι παλιόκοτες.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Cause you're in Hollywood

Αν ήμουν σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ και μου ανέθεταν μια ταινία με τίτλο Snow White and the Huntsman, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν πολύ προσεκτικά θα ήταν ποια θα ενσαρκώσει τη Χιονάτη. Όχι μόνο γιατί αποτελεί μια κλασική ηρωίδα παραμυθιού με συγκεκριμένες προδιαγραφές, αλλά και γιατί θα είχα μια δέσμευση απέναντι στον έρμο το μαγικό καθρέφτη, να μην τον βάλω να πει ψέματα μπροστά σε τόσο κόσμο. Καμπουριασμένη λοιπόν από το βάρος της ευθύνης, δε θα κοιμόμουν τις νύχτες, θα το έριχνα στο ποτό, θα έτρεχα με το κάμπριο στις βραχώδεις εξάρσεις της Καλιφόρνιας, θα περνούσα από κάστινγκ όλη την υφήλιο, θα σκεφτόμουν να παραιτηθώ και σίγουρα θα έπιανα φιλίες με τον Charlie Sheen. Στο τέλος, εξουθενωμένη, άυπνη και ημιλιπόθυμη, θα κατέληγα να προσλάβω για το ρόλο ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚRISTEN STEWART. Γιατί ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, δε θα έκανα το λάθος να βάλω το μυρμήγκι δίπλα στη Theron, να περπατάει σαν αλάνι και να κάνει τα γνωστά τικ με το στόμα σαν να ρεύεται. Δε θα άφηνα την υποκριτική της Stewart να στοιχειώσει την ιδέα που έχουν διαμορφώσει γενεές κοριτσιών για τη Χιονάτη και σίγουρα δε θα έκανα το ακόμα πιο αισχρό, να την πληρώσω κιόλας γι'αυτό. Δε θα επέτρεπα στα δυο μπροστινά δόντια της Stewart να αποσπάσουν την προσοχή του κοσμάκη. Θα με πεις κολλημένη και καλά θα κάνεις γιατί πραγματικά ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΜΠΡΟΣΤΙΝΑ ΔΟΝΤΙΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΠΑΣΩ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΡΑΨΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΝΟΙΞΕΙ.


Αν συνέχιζα την ίδια δουλειά και μου ανέθεταν μια σειρά με τίτλο Τhe Walking Dead, θα πρόσεχα κάποιες λεπτομέρειες ώστε να μην μετατραπεί το θρίλερ σε κωμωδία άθελα μου. Για παράδειγμα, ή θα παρείχα δυο τρεις αλλαξιές στον πρωταγωνιστή ή θα τον έκανα ψυχάκια. Φαντάσου τώρα, τον κόσμο να καταστρέφεται, όλους να σοβαρεύονται και το νούμερο να κυκλοφορεί στους δρόμους με τη στολή και το καπέλο του σερίφη. Επειδή θέλει να κάνει το κομμάτι του. Να βλέπεις, δηλαδή, όλους τους επιζήσαντες ντυμένους με κουρέλια και να σκάει ο άλλος με τα αποκριάτικα. Δηλαδή αν ήταν γιατρός, θα κυκλοφορούσε με τη ρόμπα? Αν δεν είναι αυτός ψυχάκιας, ποιος είναι? Επειδή, λοιπόν, με αυτή την αμφίεση θα μου ήταν λίγο δύσκολο να τον πασάρω ως τη συζητήσιμη και λογική φωνή της σειράς, θα έβρισκα κανά δυο T-shirt και μια βερμούδα να τελειώνω μαζί του και θα έβαζα καμιά κατοσταριά ζόμπι να φυλάνε το καπέλο του σερίφη.


Aφού λοιπόν θα είχα σώσει μια ολόκληρη ταινία από την απόλυτη καταστροφή και αποτρέψει τα τραγελαφικά από μια σειρά, θα είχα κάνει ήδη όνομα και πιθανότατα να μου ανέθεταν μια ταινία με τίτλο The Avengers. Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν θα ήταν πόσο γοητευτικός είναι ο Robert Downey αλλά μέχρι εκεί, και το δεύτερο, πώς να κόψω λίγο χρόνο για να μη μου βγει η ταινία δυόμιση ώρες. Και θα το πετύχαινα, βγάζοντας από το cast τον πιο λουφαδόρο εκδικητή, τον Captain America. Ο τύπος εκτός από κοντρόλ φρικ, θα ήταν και παντελώς άχρηστος, το πολύ πολύ να καθόταν σε κανένα πεζοδρόμιο και να τον έπιαναν τα ψυχολογικά του, τη στιγμή που οι υπόλοιποι θα έβγαζαν όλη τη δουλειά, κάνοντας τούμπες στον αέρα. Από το χρόνο που θα γλίτωνα με τον βαρεμένο, θα έκλεβα λίγο για μια σκηνή χωρισμού του Tony Stark με την Pepper. Αυτος ο άνδρας ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ΣΑΠΙΟΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΣΑΣ. 


Όντας πλέον περιζήτητη και στο απόγειο της καριέρας μου, θα μάζευα τα μπογαλάκια μου και θα έφευγα -νύχτα μη σου πω- από το κωλοχανείο για να επιστρέψω στη φυσιολογική ζωή που τόσο αγαπώ. Θα αγόραζα μια φάρμα και θα άραζα στην αιώρα μου, ευγνωμονώντας καθημερινά τον εαυτό μου που δεν ερωτεύτηκα κανέναν σαρδανάπαλο διάσημο για να τον φορτωθώ στην αιώρα και να ακούω τις μαλακίες του.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Αλλαγή καριέρας

Σε έναν κόσμο όπου όλα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο, βρήκα επιτέλους το επάγγελμα του μέλλοντος που μου ταιριάζει και μπορώ να το κάνω άνετα και ευχάριστα, χωρίς να βαριέμαι. Είναι δημιουργικό, με προοπτική και έχει ευέλικτο ωράριο. Αν και χειρωνακτική εργασία, δε θα την έλεγε κανείς κουραστική και οι απολαβές, έτσι όπως τα υπολόγισα, είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές.

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω την επαγγελματική μου κάρτα.


Όπως κάθε επιχείρηση σήμερα, έτσι και η δική μου θα ξεκινήσει ταπεινά. Το κεφάλαιο που χρειάζομαι για να τη στήσω είναι 0 euro, τα οποία και διαθέτω. Με κάθε σφαλιάρα παίρνετε δώρο και αναμνηστικό φωτογραφικό στιγμιότυπο. Δουλεύουμε και τα σαββατοκύριακα. Επίσης, μη φοβάστε για μένα, μετά τη σφαλιάρα θα εξαφανίζομαι σαν τον Batman. Είναι ένα από τα προσόντα μου.

Απλά σκεφτείτε ποιον θέλετε να σφαλιαρίσετε και επικοινωνήστε μαζί μου.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Μίλησε κανείς για γάμο?

Αν και ο γάμος είναι ένα από τα λίγα πράγματα που θα σε συμβούλευα να τρενάρεις όσο μπορείς και με κάθε κόστος (αυτή η ιστορία με τα δεσμά δε βγαίνει πάντα σε καλό), παρ' όλα αυτά παρακολουθώντας γύρω μου τον κόπο κάποιων γυναικών να δεθούν ισόβια με τον οποιονδήποτε, δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητη. Διότι πρόκειται για έναν αγώνα και εγώ εκτιμώ τον αγώνα σαν έννοια, άσχετα με το αν αυτός τελικά θα σε οδηγήσει σαν καυτή νεροτσουλήθρα στις πύλες της κολάσεως. Σκέφτηκα λοιπόν να βάλω λίγο το χεράκι μου, για να πάρει τελικά ο καθένας το δρόμο του, γιατί σαν πολλοί να μαζευτήκαμε. Μη με παρεξηγείς, αναγνώστη, το σκέφτομαι και λίγο πρακτικά το θέμα. Γιατί, όταν οι δύο γίνονται ένα, σημαίνει μικρότερη ουρά στα ταμεία, περισσότερες θέσεις πάρκινγκ και περισσότερος χώρος στα μπαρ για εμάς τους υπολοίπους. Και, πίστεψε με, για κάτι τέτοιους λόγους, θα έγραφα τα πάντα. Πάμε:

1) Ο υπνωτισμός των αισθήσεων: Αυτή η μέθοδος είναι  η πανάρχαια που χρησιμοποιούσαν και οι γιαγιάδες μας αλλά, σε προειδοποιώ, θέλει γερές δεξιότητες κοριτσάκι. Ο γενικός σκοπός είναι να πείσεις έναν άνθρωπο για το αδιανόητο, ότι δηλαδή είναι καλύτερο να είναι παντρεμένος, και δε θα σου κρύψω ότι ξεκινάμε με τη λογική εναντίον μας. Γι' αυτό εδώ θα χρησιμοποιήσουμε το τέχνασμα των αισθήσεων. Λοιπόν, αρχικά: ξεχνάς ποια είσαι. Θέλω να είσαι μια άμορφη μάζα. Λάθος. Θέλω να είσαι μια άμορφη μάζα που μαγειρεύει πολύ καλά. Το έχουμε? Προσοχή, το να κόβεις τα λαχανικά με μεράκι και να πιστεύεις ότι φτιάχνεις τα καλύτερα μακαρόνια στον κόσμο, όπως εγώ, δε μετράει. Επίσης, δεν πρέπει να περιμένεις τον εκλεκτό-πρώτο-τυχόντα-της-καρδιάς σου να έρθει από τη δουλειά και να μαγειρέψετε μαζί, επειδή το βρίσκεις διασκεδαστικό, αλλά να το έχεις έτοιμο από πριν. Ο άνθρωπος ΠΕΙΝΑΕΙ, ΞΕΚΟΛΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ ΚΑΙ ΠΙΑΣΕ ΤΗΝ ΚΟΥΤΑΛΑ. Κατά τ' άλλα, το σπίτι το θέλω στην πένα και όταν λέω στην πένα εννοώ να με εμπνέει μέχρι και να γλείψω παγωτό στο πάτωμα κάτω από το ψυγείο. Και το πιο βασικό: δε μιλάς δε λαλάς, κινδυνεύει η Ελλάς. Παντρειές μου ήθελες, άμορφη μάζα, σκασμός τώρα. Το όλο κόνσεπτ έχει ως εξής. Νόστιμα φαγητά: όσφρηση τσεκ. Καθαρό σπίτι: όραση τσεκ. Νόστιμα φαγητά: γεύση τσεκ. Σκασμός εσύ: ακοή τσεκ. Νόστιμα φαγητά: αφή τσεκ. Και μόλις τον ρίξαμε σε λήθαργο. Καλά στέφανα.

2) Ψάρωσε τον καρχαρία: Πάμε να παίξουμε λίγο πιο βρώμικα. Λοιπόν, λένε ότι αν κάνει βρωμοδουλειά ο άνδρας, επιστρέφει στη εκλεκτή-πρώτη-τυχούσα-της-καρδιάς του με λουλούδια. Εδώ εμένα μου μυρίζει κάτι πολύ ωραίo το οποίο μπορώ να χρησιμοποιήσω ως βασικό συστατικό αυτής της μεθόδου. Ενοχές, κυρίες και κύριοι, μυρίζω ενοχές. Το μοναδικό συναίσθημα που προκαλεί πιο παράλογες αντιδράσεις και από τον έρωτα. Ο ένοχος κάνει μεγαλύτερες μπούρδες από τον ερωτευμένο και με κάποιους γρήγορους υπολογισμούς που έκανα στο μυαλό μου οι περισσότεροι γάμοι στηρίζονται στις ενοχές που νιώθει ο άνδρας απέναντι στη γυναίκα (αν πιστεύεις ότι στηρίζονται στον έρωτα, κάτσε να σου ρίξω λίγη νεραϊδόσκονη και να σου στείλω το κουκλόσπιτο της μπάρμπι για να παίξεις). Βέβαια, οι ενοχές ποικίλλουν. Υπάρχουν οι "ουπς, την έχω οχτώ χρόνια, πώς να την παρατήσω τώρα" ενοχές, υπάρχουν οι "ουπς, μόλις της τα φόρεσα και ξαφνικά έχω την επιφοίτηση ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου, πώς δεν το είδα τόσο καιρό ο μαλάκας" ενοχές, όλες καλές δε λέω, αλλά εμείς θα πάρουμε αυτές που μας βολεύουν καλύτερα, τις "ουπς, μόλις έκανα τέτοια μαλακία, που αύριο κιόλας πρέπει να τη ζητήσω σε γάμο" ενοχές. Φυσικά το τέτοια μαλακία είναι ένα σκηνικό που πρέπει να στήσεις στα κρυφά εσύ, δολοπλόκα γυναίκα, και να είναι ανάλογο με τον τύπο που έχεις μπλέξει. Μπορεί να χρειαστεί να ρίξεις ένα ψάρι στον καρχαρία, μπορεί δύο, μπορεί τρία, μπορεί να χρειαστεί να διοργανώσεις και ολόκληρο όργιο με ψάρια, ας πούμε. Καλή επιτυχία. 

3) What happens in Vegas: Μόνο μη μου πεις "είναι τα εισιτήρια ακριβά" γιατί πρώτον γλιτώνεις τα έξοδα του γάμου και δεύτερον δε σε στέλνω στο Καστελλόριζο, σε στέλνω στο Βέγκας, μωρό μου. Λοιπόν, το ταξίδι το κάνεις δώρο εσύ (σκασμός), όπως και τη διαμονή (σκασμός, παντρειές μου ήθελες), όπως και τα εισιτήρια των φίλων του, που θα έρθουν και αυτοί μαζί σας, γιατί κακά τα ψέματα στο Βέγκας πάτε, και ειλικρινά είναι το τελευταίο μέρος που θα ήθελε να πάει μόνο μαζί σου. Βάλε στο μπάτζετ και τα εισιτήρια που θα πληρώσεις για τις δικές σου φίλες (ξεκόλλα, υπάρχουν male strippers) και μην το πεις ούτε του παπά γιατί, όπως προείπα, γλιτώνεις τα έξοδα του γάμου. Εν τω μεταξύ, μη γελιέσαι, μίλησα για male strippers, πληρώνεις και το δικό μου εισιτήριο. Και τώρα που η κοινωνική δομή είναι σωστή, έχεις μόνο μία αποστολή ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα: να μοιράσεις χαρά. Και μπορείς να τα καταφέρεις κάνοντας δυο πολύ απλά πραγματάκια: 1) αποτρέπεις αυτόν και τους κουφιοκέφαλους φίλους του από το να χάσουν στο καζίνο όλη τους την περιουσία, γιατί θα έχουμε κλάματα και 2) τους ποτίζεις όλους με αλκοόλ. Kαι όχι, what is about to happen, won't stay in Vegas.

4) What happens in Cuba: Το σενάριο έχει ως εξής. Οι δυο σας, στη μαγευτική Κούβα, πίνετε ρούμι, καπνίζετε πούρα, κολυμπάτε μαζί με τα δελφίνια, φωτογραφίζεστε μαζί με τα δελφίνια, χορεύετε πρόστυχα στους δρόμους, νιώθετε πιο ελεύθεροι και πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Σας έχει συνεπάρει η κουλτούρα, η διάχυτη κουβανέζικη ατμόσφαιρα, ακούτε το clave παντού, βρίσκεστε στον παράδεισο και νιώθετε έτοιμοι να κάνετε τα πάντα. Τα πάντα? Ναι, τα πάντα. Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι? Μάλλον όχι. Ε, δεν ξέρω πώς να στο θέσω αλλά αυτό το σενάριο μπορεί να έχει μόνο μία κατάληξη: τελικά παντρεύεσαι έναν ανάλαφρο Κουβανό της αρεσκείας σου και όχι τον Ελληνάρα. Βέβαια, για την περίπτωση του λατίνου εραστή thank me now blame me later αλλά τουλάχιστον σε πάντρεψα.

5) Cold turkey: Του κλείνεις μια μέρα ραντεβού για καφέ σε μια διεύθυνση που απέναντι έχει εκκλησία ή δημαρχείο, αργείς ένα τεταρτάκι για το εθιμοτυπικό, φτάνοντας του λες "άλλαξαν τα σχέδια", τον παίρνεις από το χεράκι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, δεν πιάνεις ποτέ και για κανένα λόγο κουβέντα μαζί του, μπαίνετε μέσα και παντρεύεστε. Η επιτυχία της τεχνικής του αιφνιδιασμού βασίζεται στο σοκ του θύματος που το καθιστά ανήμπορο να αντιδράσει. Όμως υπάρχει ένα δευτερόλεπτο στο χρόνο της όλης ιστορίας, το δευτερόλεπτο που ονομάζω "τελετή έναρξης", που το θύμα συνειδητοποιεί τι γίνεται και μετά ακολουθεί το σοκ. Εκτός του ότι θέλω να φωτογραφίσεις τη φάτσα του εκείνο το δευτερόλεπτο και να μου τη στείλεις να τη δημοσιεύσω στο μπλογκ, καλό θα ήταν στην τελετή έναρξης να έχεις κανονίσει κάτι για αντιπερισπασμό γιατί είναι η πιο κρίσιμη στιγμή. Πυροτεχνήματα ή δυο λεσβίες να φιλιούνται μπροστά σας ή τον Λεπά ως ζητιάνο στο απέναντι παγκάκι να τραγουδάει όπερα? Λέω εγώ τώρα.

6) Η θεία από το Σικάγο: Χρειαζόμαστε μια ηθοποιό που θα προσλάβεις για να κάνει τη θεία, η οποία θα φιλοξενηθεί στο σπίτι σας (μένετε μαζί, έτσι? τον πέρασες από το τεστ της συγκατοίκησης πριν αποφασίσεις να τον φορτωθείς για όλη σου τη ζωή, έτσι? πες μου ναι γιατί δε θα το αντέξω). Λοιπόν, η θεία πρέπει να έχει αυστηρό παρουσιαστικό και να μπορεί να φαίνεται στο σκοτάδι σαν κακιά μάγισσα. Και όχι, δεν μπορείς να προσλάβεις την Κάτια Δανδουλάκη να κάνει τη θεία. Και μένα μου πέρασε από το μυαλό, είναι η καλύτερη για το ρόλο αλλά όχι. Αποστολή της είναι να μείνει μια βδομάδα και να κάνει τη ζωή του κόλαση. Λογοτεχνικά, η ιστορία θα πήγαινε κάπως έτσι: "...o Τόνυ δεν άντεχε άλλο. Όμως, εκείνο το βράδυ ξάπλωσε στο κρεβάτι με την αγαπημένη του ευτυχισμένος. Ναι, μετά από όλα όσα είχε περάσει, μπορούσε ξανά να είναι ευτυχισμένος. Το επόμενο πρωί, η θεία θα έφευγε. Αυτή η σκέψη στριφογυρνούσε συνέχεια στο μυαλό του, εκείνη τη βροχερή νύχτα, εκείνη τη νύχτα που οι αστραπές χόρευαν καποέιρα στον ουρανό. Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα. Μια τρομακτική μορφή μέσα στο σκοτάδι, τον πλησίασε. Ήταν η θεία. Του ψιθύρισε κάτι στο αυτί και χάθηκε ξανά μέσα στο σκοτάδι. Το επόμενο πρωί ο Τόνυ, πήγε να βγάλει την άδεια του γάμου. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι του είπε εκείνη τη βροχερή νύχτα, εκείνη τη νύχτα που οι αστραπές χόρευαν καποέιρα στον ουρανό, όμως ένα είναι το σίγουρο, ο Τόνυ και η Φιόνα έκαναν έναν όμορφο γάμο". Οκ, το ξέρω ότι οπτικοποίησες στην ιστορία τη Δανδουλάκη και ειλικρινά sorry που σε ανάγκασα να τη φανταστείς στο σκοτάδι.

7) Carpe diem: Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάποιες μέρες του μήνα που οι γυναίκες γίνονται ανισόρροπες, ευάλωτες και ευσυγκίνητες. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έχει εφαρμογή στους άνδρες αφού είναι γνωστό ότι οι άνδρες δεν έχουν περίοδο. ΧΑ! Νομίζεις. Οι άνδρες αποκτούν περίοδο τις μέρες -προετοιμάσου ψυχολογικά, θα ρίξω γνώση- που χάνει η αγαπημένη τους ομάδα. Μια από αυτές τις υπέροχες μέρες, λοιπόν, εσύ θα πας στον καλό σου και, αφού τον παρηγορήσεις και του τρίψεις λίγο την κοιλίτσα, θα ρίξεις την πρόταση στην ψύχρα. And that's how it's done. Eναλλακτικά, αν δεν υπάρχει εκλεκτός, πας σε ένα σπορτς καφέ γεμάτο με φιλάθλους της χαμένης ομάδας. Πετάς την πρόταση φωναχτά και μετά τους περνάς από συνέντευξη. And that's how it's done twice, bitches.

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Η τεχνική "στα 'λεγα, δεν άκουγες"

Φίλη: Μπλα μπλα μπλα και μου κανε αυτό μπλα μπλα μπλα και μου κανε εκείνο...
Εγώ: Και γιατί δεν του μιλάς ανοιχτά?
Φίλη: Τι να του πω?
Εγώ: "Είσαι κομπλεξικός"
Φίλη: Δεν μπορώ
Εγώ: Γιατί?
Φίλη: Όταν γνωριστήκαμε μου είπε "είμαι ανασφαλής, κομπλεξικός και μαλάκας"
Εγώ: Ωωωωωωωω!
Φίλη: Τώρα θα μου πει "δε στο 'πα?"
Εγώ: Ωωωωωωωω!
Φίλη: Ε, πες κάτι.
Εγώ: Ωραίος.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Στη λούμπα του φέισμπουκ

Ξυπνάς ένα πρωί με κέφια και νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις τα πάντα. Φτιάχνεις καφέ σιγοτραγουδώντας, κάνεις και μια σβούρα για το εφέ της υπόθεσης και κάθεσαι στον υπολογιστή. Βάζεις το τραγούδι που έπαιζε στο μυαλό σου όταν έπλενες τα δόντια σου και σκέφτεσαι "καιρό έχω να μπω στο φέισμπουκ, για να δούμε τι παίζει". Και ξάφνου θυμάσαι όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους δεν έμπαινες τόσο καιρό στο φέισμπουκ.

Αρχικά να σας ενημερώσω ότι μελέτες έδειξαν πως όσοι ασχολούνται επιμελώς με το φέισμπουκ τείνουν να αποκτήσουν την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού του, ενός από τους πιο ηλίθιους, εμετικούς και κοινωνικά προβληματικούς ανθρώπους. Οκ, με πιάσατε. Δεν το έδειξαν μελέτες αλλά το λέω εγώ έτσι λίγο ταπεινά προς το παρόν, μέχρι να το αποδείξω με επιχειρήματα παρακάτω και να πάψω να το λέω ταπεινά. 

Έπειτα, για τις γλυκές υπάρξεις που θα βιαστούν να ρωτήσουν αν και γιατί έχω εγώ λογαριασμό, να απαντήσω εκ των προτέρων ότι ναι έχω και το διατηρώ πρώτον για ψυχαγωγικούς και δεύτερον για στατιστικούς λόγους. Ψυχαγωγικούς γιατί είτε βλέπω κωμωδία είτε κάνω μια βόλτα από το wall είναι για μένα το ίδιο πράγμα. Στατιστικούς γιατί ένα από τα αιώνια ενδιαφέροντα μου είναι η κοινωνιολογική και πνευματική πορεία του ανθρώπου. Το φέισμπουκ είναι η κυριότερη πηγή μέσω της οποίας παρακολουθώ άνετα και αβασάνιστα αυτήν την πορεία. Μου δίνει γρήγορα και εύκολα απαντήσεις για τα ποσοστά στα οποία ανέρχεται η ανθρώπινη βλακεία και μου αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος περίμενε τόσο καιρό μια εικονική κοινωνία ενός κοινωνικού δικτύου για να καταφέρει επιτέλους να δείξει το ποιόν του και να ξεφτιλιστεί ολοσχερώς.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Έστω ότι βγαίνουμε μαζί φωτογραφίες, επειδή είμαστε έξω και διασκεδάζουμε στην πραγματική ζωή. Μετά από ένα δίμηνο θυμάμαι να μπω στο φέισμπουκ και τι προσέχω? Προσέχω ότι όχι μόνο έχεις βάλει τις φωτογραφίες αλλά μου έχεις κάνει και επισήμανση. Χωρίς να με ρωτήσεις. Επίσης, προσέχω ότι έχεις ανεβάσει από ένα άλμπουμ για κάθε φορά που βγήκες έξω και ξέφυγες από τη μίζερη ζωή σου. Σύνολο δέκα άλμπουμ εδώ και μια πενταετία. Τα προσέχω όλα αυτά. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Μήπως εσύ πρόσεξες ότι εγώ δεν έχω κανένα άλμπουμ? Γιατί αν το πρόσεξες, σημαίνει ότι δε μου πολυαρέσει να παίζω με φωτογραφίες στο φέισμπουκ. Κάτι που επαγωγικά σημαίνει ότι δε μου πολυαρέσει ούτε οι άλλοι να παίζουν με φωτογραφίες μου στο φέισμπουκ. Και πού καταλήγουμε, σκατοπιθήκι της κακιάς ώρας? Εκεί που δεν πρέπει να καταλήξουμε αλλά θα καταλήξουμε μόνο και μόνο επειδή εσύ θεωρείς φυσιολογικό κάθε φορά που ξεμυτίζεις από τη σπηλιά να το κοινοποιείς για να ακούσεις μπράβο. Εγώ όμως που αρνούμαι να συμμετέχω σε αυτήν την παράνοια γιατί να βλέπω τη φάτσα μου από δω κι από κει? Φτάσαμε στο σημείο να ονειρεύομαι έναν ιδανικό κόσμο όπου οι άνθρωποι βγαίνουν φωτογραφίες για να ΜΗΝ τις βάλουν στο φέισμπουκ.

Έπειτα. Έστω ότι αρραβωνιάζεσαι (ξερνάω). Θα έβγαινες ποτέ με την ντουντούκα στο δρόμο για να μας το πεις? Όχι, NamNaira, δε θα το έκανα. Γιατί δε θα το έκανες, καρδούλα μου? Γιατί ακούγεται γελοίο και ηλίθιο. Τότε, γιατί κάνεις το ίδιο γελοίο και ηλίθιο πράγμα, αντικαθιστώντας απλά την ντουντούκα με το φέισμπουκ? Δεν είναι ακριβώς το ίδιο, NamNaira, και το ξέρεις. Σκατά στα μουτράκια σου, παλιονήπιο, που το ξέρω κιόλας.

Πρόσεξα και μια νέα μόδα που κυκλοφορεί και ομολογώ ότι έχασα πάσα ιδέα. Μπορείς λέει να μας πεις σε ποιο μαγαζί είσαι (δείχνοντας το μάλιστα και στο χάρτι) καθώς και με ποιους είσαι. It's happening right now κι έτσι. Μπράβο αστέρι αλλά ειλικρινά δώσε μου ένα λόγο για να μην πιστέψω ότι είσαι βλαμμένο. Τι δουλειά έχεις εσύ να ενημερώσεις ένα μάτσο κόσμο για το πού βρίσκεσαι? Και γιατί θα πρέπει εμάς να μας ενδιαφέρει? Κάτι τέτοιες στιγμές πολύ στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα στην ζωή μου να κάνω μια ομάδα από υποτακτικούς για να μου κάνουν τα θελήματα. Θα τους έστελνα κατευθείαν στο μαγαζί (όχι μη φανταστείτε, για έναν απλό εκφοβισμό) και μετά θα βλέπαμε αν θα με ενημέρωνε ξανά ο κάθε σάπιος και η κάθε σάπια για το πού βρίσκονται.

Και μέσα σε όλο αυτό το σταριλίκι που επιζητά όποιος γλίστρησε από το ποπουδάκι της ζωής, έχουμε και τις γοργόνες της αμμουδιάς. Και θεωρείται νορμάλ να ποζάρεις με το μαγιώ ξαπλωμένη λάγνα στην παραλία για το φέισμπουκ αλλά, αν έρθει ένας ανωμαλούλης και σου ζητήσει να κάνεις μια σέξι φωτογράφιση με εσώρουχα στο κρεβάτι σου για να την ανεβάσει στο ίντερνετ, θα θιχτείς. Και ερωτώ πού είναι η διαφορά? Και απαντώ. Το κόνσεπτ είναι ακριβώς το ίδιο, αλλάζει μόνο το σκηνικό και το κόστος για τα μεταφορικά στην παραλία.

Μετά, μέσα στις δυνατότητες που προσφέρει αυτό το κοινωνικό δίκτυο σίγουρα ΔΕΝ είναι η εμπειρία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Πες μου για ποιο λόγο να βάλεις πέντε τραγούδια, το ένα πίσω από το άλλο, και να γράψεις την επιπρόσθετη παπαριά σου από πάνω? "Φύγαμε με χίλια... καλημέρα σας", "οι στίχοι μιλάνε από μόνοι τους", "και όποιος κατάλαβε...", "λίγα γκάζια... έτσι για το κλείσιμο". Τι είναι αυτά τα καραγκιοζιλίκια βρε? Που αν δεν είχες φέισμπουκ, μπορεί και να σε περνούσαμε για σοβαρό πανάθεμα σε.

Για να μην τα πολυλογώ και για να καταλήξω κάπου, όλοι οι προβληματισμοί μου, οι σχετικοί με το φέισμπουκ, περιστρέφονται γύρω από μια ερώτηση: για ποιο λόγο? Ή ακόμα καλύτερα: Για ποιο λόγο, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Όπως για παράδειγμα, για ποιο λόγο να ψάχνεις ποιοι είδαν το προφίλ σου, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Ή για ποιο λόγο να θεωρείς το φέισμπουκ υγιές μέσο φλερτ και προσέγγισης, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Ή για ποιο λόγο να βάλεις τις φωτογραφίες των μικρών παιδιών σου, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Μην ψάχνεις την απάντηση. Την έβαλα ήδη μέσα στην ερώτηση για να σε διευκολύνω.

Το φέισμπουκ λειτουργεί όπως μια κοινωνία. Σου πασάρει κάτι για νορμάλ και πέφτεις στη λούμπα. Επίσης, έχει το μαγικό ραβδί που κάνει να σκάει, σαν το κουνέλι απ' το καπέλο, η βλακεία σου στην επιφάνεια. Φυσικά δεν λειτουργούν όλοι έτσι, υπάρχουν και άτομα που ξέρουν πώς να το χρησιμοποιήσουν. Πάντως σε έναν υποτιθέμενο φανταστικό κόσμο που θα είχα να κρίνω μόνο από το φέισμπουκ, θα ήμουν τουλάχιστον 100 γνωστούς, 3 φίλους και 1 πρώην μείον. Κι όπως συνηθίζω να λέω σε όποιον με ρωτάει γιατί δεν ασχολούμαι: 

Βαρέθηκα να μπαίνω σε προφίλ και να νιώθω πως βρίσκομαι μέσα στο μυαλό ενός ηλιθίου.