Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Στη λούμπα του φέισμπουκ

Ξυπνάς ένα πρωί με κέφια και νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις τα πάντα. Φτιάχνεις καφέ σιγοτραγουδώντας, κάνεις και μια σβούρα για το εφέ της υπόθεσης και κάθεσαι στον υπολογιστή. Βάζεις το τραγούδι που έπαιζε στο μυαλό σου όταν έπλενες τα δόντια σου και σκέφτεσαι "καιρό έχω να μπω στο φέισμπουκ, για να δούμε τι παίζει". Και ξάφνου θυμάσαι όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους δεν έμπαινες τόσο καιρό στο φέισμπουκ.

Αρχικά να σας ενημερώσω ότι μελέτες έδειξαν πως όσοι ασχολούνται επιμελώς με το φέισμπουκ τείνουν να αποκτήσουν την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού του, ενός από τους πιο ηλίθιους, εμετικούς και κοινωνικά προβληματικούς ανθρώπους. Οκ, με πιάσατε. Δεν το έδειξαν μελέτες αλλά το λέω εγώ έτσι λίγο ταπεινά προς το παρόν, μέχρι να το αποδείξω με επιχειρήματα παρακάτω και να πάψω να το λέω ταπεινά. 

Έπειτα, για τις γλυκές υπάρξεις που θα βιαστούν να ρωτήσουν αν και γιατί έχω εγώ λογαριασμό, να απαντήσω εκ των προτέρων ότι ναι έχω και το διατηρώ πρώτον για ψυχαγωγικούς και δεύτερον για στατιστικούς λόγους. Ψυχαγωγικούς γιατί είτε βλέπω κωμωδία είτε κάνω μια βόλτα από το wall είναι για μένα το ίδιο πράγμα. Στατιστικούς γιατί ένα από τα αιώνια ενδιαφέροντα μου είναι η κοινωνιολογική και πνευματική πορεία του ανθρώπου. Το φέισμπουκ είναι η κυριότερη πηγή μέσω της οποίας παρακολουθώ άνετα και αβασάνιστα αυτήν την πορεία. Μου δίνει γρήγορα και εύκολα απαντήσεις για τα ποσοστά στα οποία ανέρχεται η ανθρώπινη βλακεία και μου αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος περίμενε τόσο καιρό μια εικονική κοινωνία ενός κοινωνικού δικτύου για να καταφέρει επιτέλους να δείξει το ποιόν του και να ξεφτιλιστεί ολοσχερώς.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Έστω ότι βγαίνουμε μαζί φωτογραφίες, επειδή είμαστε έξω και διασκεδάζουμε στην πραγματική ζωή. Μετά από ένα δίμηνο θυμάμαι να μπω στο φέισμπουκ και τι προσέχω? Προσέχω ότι όχι μόνο έχεις βάλει τις φωτογραφίες αλλά μου έχεις κάνει και επισήμανση. Χωρίς να με ρωτήσεις. Επίσης, προσέχω ότι έχεις ανεβάσει από ένα άλμπουμ για κάθε φορά που βγήκες έξω και ξέφυγες από τη μίζερη ζωή σου. Σύνολο δέκα άλμπουμ εδώ και μια πενταετία. Τα προσέχω όλα αυτά. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Μήπως εσύ πρόσεξες ότι εγώ δεν έχω κανένα άλμπουμ? Γιατί αν το πρόσεξες, σημαίνει ότι δε μου πολυαρέσει να παίζω με φωτογραφίες στο φέισμπουκ. Κάτι που επαγωγικά σημαίνει ότι δε μου πολυαρέσει ούτε οι άλλοι να παίζουν με φωτογραφίες μου στο φέισμπουκ. Και πού καταλήγουμε, σκατοπιθήκι της κακιάς ώρας? Εκεί που δεν πρέπει να καταλήξουμε αλλά θα καταλήξουμε μόνο και μόνο επειδή εσύ θεωρείς φυσιολογικό κάθε φορά που ξεμυτίζεις από τη σπηλιά να το κοινοποιείς για να ακούσεις μπράβο. Εγώ όμως που αρνούμαι να συμμετέχω σε αυτήν την παράνοια γιατί να βλέπω τη φάτσα μου από δω κι από κει? Φτάσαμε στο σημείο να ονειρεύομαι έναν ιδανικό κόσμο όπου οι άνθρωποι βγαίνουν φωτογραφίες για να ΜΗΝ τις βάλουν στο φέισμπουκ.

Έπειτα. Έστω ότι αρραβωνιάζεσαι (ξερνάω). Θα έβγαινες ποτέ με την ντουντούκα στο δρόμο για να μας το πεις? Όχι, NamNaira, δε θα το έκανα. Γιατί δε θα το έκανες, καρδούλα μου? Γιατί ακούγεται γελοίο και ηλίθιο. Τότε, γιατί κάνεις το ίδιο γελοίο και ηλίθιο πράγμα, αντικαθιστώντας απλά την ντουντούκα με το φέισμπουκ? Δεν είναι ακριβώς το ίδιο, NamNaira, και το ξέρεις. Σκατά στα μουτράκια σου, παλιονήπιο, που το ξέρω κιόλας.

Πρόσεξα και μια νέα μόδα που κυκλοφορεί και ομολογώ ότι έχασα πάσα ιδέα. Μπορείς λέει να μας πεις σε ποιο μαγαζί είσαι (δείχνοντας το μάλιστα και στο χάρτι) καθώς και με ποιους είσαι. It's happening right now κι έτσι. Μπράβο αστέρι αλλά ειλικρινά δώσε μου ένα λόγο για να μην πιστέψω ότι είσαι βλαμμένο. Τι δουλειά έχεις εσύ να ενημερώσεις ένα μάτσο κόσμο για το πού βρίσκεσαι? Και γιατί θα πρέπει εμάς να μας ενδιαφέρει? Κάτι τέτοιες στιγμές πολύ στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα στην ζωή μου να κάνω μια ομάδα από υποτακτικούς για να μου κάνουν τα θελήματα. Θα τους έστελνα κατευθείαν στο μαγαζί (όχι μη φανταστείτε, για έναν απλό εκφοβισμό) και μετά θα βλέπαμε αν θα με ενημέρωνε ξανά ο κάθε σάπιος και η κάθε σάπια για το πού βρίσκονται.

Και μέσα σε όλο αυτό το σταριλίκι που επιζητά όποιος γλίστρησε από το ποπουδάκι της ζωής, έχουμε και τις γοργόνες της αμμουδιάς. Και θεωρείται νορμάλ να ποζάρεις με το μαγιώ ξαπλωμένη λάγνα στην παραλία για το φέισμπουκ αλλά, αν έρθει ένας ανωμαλούλης και σου ζητήσει να κάνεις μια σέξι φωτογράφιση με εσώρουχα στο κρεβάτι σου για να την ανεβάσει στο ίντερνετ, θα θιχτείς. Και ερωτώ πού είναι η διαφορά? Και απαντώ. Το κόνσεπτ είναι ακριβώς το ίδιο, αλλάζει μόνο το σκηνικό και το κόστος για τα μεταφορικά στην παραλία.

Μετά, μέσα στις δυνατότητες που προσφέρει αυτό το κοινωνικό δίκτυο σίγουρα ΔΕΝ είναι η εμπειρία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Πες μου για ποιο λόγο να βάλεις πέντε τραγούδια, το ένα πίσω από το άλλο, και να γράψεις την επιπρόσθετη παπαριά σου από πάνω? "Φύγαμε με χίλια... καλημέρα σας", "οι στίχοι μιλάνε από μόνοι τους", "και όποιος κατάλαβε...", "λίγα γκάζια... έτσι για το κλείσιμο". Τι είναι αυτά τα καραγκιοζιλίκια βρε? Που αν δεν είχες φέισμπουκ, μπορεί και να σε περνούσαμε για σοβαρό πανάθεμα σε.

Για να μην τα πολυλογώ και για να καταλήξω κάπου, όλοι οι προβληματισμοί μου, οι σχετικοί με το φέισμπουκ, περιστρέφονται γύρω από μια ερώτηση: για ποιο λόγο? Ή ακόμα καλύτερα: Για ποιο λόγο, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Όπως για παράδειγμα, για ποιο λόγο να ψάχνεις ποιοι είδαν το προφίλ σου, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Ή για ποιο λόγο να θεωρείς το φέισμπουκ υγιές μέσο φλερτ και προσέγγισης, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Ή για ποιο λόγο να βάλεις τις φωτογραφίες των μικρών παιδιών σου, αν όχι επειδή είσαι βλάκας? Μην ψάχνεις την απάντηση. Την έβαλα ήδη μέσα στην ερώτηση για να σε διευκολύνω.

Το φέισμπουκ λειτουργεί όπως μια κοινωνία. Σου πασάρει κάτι για νορμάλ και πέφτεις στη λούμπα. Επίσης, έχει το μαγικό ραβδί που κάνει να σκάει, σαν το κουνέλι απ' το καπέλο, η βλακεία σου στην επιφάνεια. Φυσικά δεν λειτουργούν όλοι έτσι, υπάρχουν και άτομα που ξέρουν πώς να το χρησιμοποιήσουν. Πάντως σε έναν υποτιθέμενο φανταστικό κόσμο που θα είχα να κρίνω μόνο από το φέισμπουκ, θα ήμουν τουλάχιστον 100 γνωστούς, 3 φίλους και 1 πρώην μείον. Κι όπως συνηθίζω να λέω σε όποιον με ρωτάει γιατί δεν ασχολούμαι: 

Βαρέθηκα να μπαίνω σε προφίλ και να νιώθω πως βρίσκομαι μέσα στο μυαλό ενός ηλιθίου.

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Κι έζησαν αυτοί καλά, εμείς όμως καλύτερα

Ως νέα γυναίκα μόνη (που όμως δεν ψάχνει γιατί της αρέσει να τη βρίσκουν), αναγκάζομαι να ζω κατά καιρούς τη μάστιγα της σύγχρονης ελεύθερης γυναίκας που δεν είναι άλλη από το πρώτο ραντεβού

Αν και δε μου αρέσει αυτή η οδυνηρή διαδικασία και την αποφεύγω επιμελώς, τις προάλλες δέχτηκα να ξαναδώ κάποιον γιατί ήταν αυτό που εσφαλμένα πίστευα ότι θα μου άρεζε: ένας εξαιρετικά καλοσυνάτος άνθρωπος σε σημείο αηδίας.

Από το πρώτο μισάωρο άρχισα να νιώθω άσχημα. Ειλικρινά. Καθώς άκουγα αυτό το πλάσμα να έχει πάντα ένα καλό λόγο για όλη τη σαπίλα που μας περιβάλλει, ένιωσα άσχημα. Σε μια φάση σκέφτηκα από μέσα μου πως είναι σαν να πίνει ποτό η Cruella deVil με το Δαλάι Λάμα αλλά κρατήθηκα να μη γελάσω μπροστά του έτσι στο άκυρο. Σε μια άλλη φάση σκέφτηκα μια υποτιθέμενη σκηνή με εμένα να σκύβω και να του ψιθυρίζω στο αυτί "φύγε τώρα, τρέξε να σωθείς" και πάλι μου ήρθε να γελάσω.

Δε θέλει πολύ, αναγνώστη μου, για να καταλάβεις την τραγικότητα της κατάστασης. Από τη μία πλευρά ένας άνδρας αυθεντικά καλός, χωρίς καραγκιοζιλίκια, να μου μιλάει σοβαρά και να με κοιτάζει ειλικρινέστατα στα μάτια κι από την άλλη εγώ να προσπαθώ να μη γελάσω με τα μικρά χαζά αστειάκια που έφτιαχνα στο μυαλό μου.

Και κάπου εκεί κατάλαβα πως τόση αγαθοσύνη δε μου ταιριάζει. Ένας άνθρωπος με διάχυτη καλοπροαίρετη οπτική των πραγμάτων με κάνει να νιώθω έξω από τα νερά μου. Προτιμώ να γίνεται κακός όταν πρόκειται για σαπίλα και όχι να μου δικαιολογεί τα πάντα σαν τη μητέρα Τερέζα.

Κι εδώ περνάω στο επόμενο πρόβλημα που ήταν η έλλειψη χιούμορ. Διότι δεν ξέρω αν τα μαθες αναγνώστη αλλά ο καλόκαρδος γίγαντας δεν παίζει να έχει χιούμορ. Τουλάχιστον έτσι καυστικό όπως το θέλουμε εμείς. Φυσικά και βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Φυσικά και δεν υπήρχε χημεία μεταξύ μας. Λάθος. Εγώ δεν είχα χημεία μαζί του γιατί αυτός τα περνούσε τέλεια. Ήθελα να τον σφαλιαρίσω τη στιγμή που μου έλεγε ότι είχε καιρό να χαμογελάσει τόσο πολύ, μόνο και μόνο για να γυρίσει και το άλλο μάγουλο.

Κι εκεί που πίστευα ότι δεν μπορεί να πάει πιο στραβά, τον τσάκωσα να λέει για κάπου που ήθελε να με πάει το μήνα Οκτώβριο. Θα μπορούσα να αντιδράσω καυστικά και ρεαλιστικά αλλά δεν το έκανα, παρ' όλο που το πρόσωπο μου έσταζε απόγνωση. Όταν ένας άνθρωπος σε κοιτάζει ευθέως στα μάτια, έτοιμος να τον τσαλαπατήσεις, πραγματικά δεν το κάνεις.

Με ψέκαζε με καλοσύνη μέχρι την τελευταία στιγμή και λίγο πριν τον μισήσω ολοκληρωτικά, η βραδιά έκλεισε με μένα να νυστάζω, ενώ όλοι ξέρουμε πως όταν διασκεδάζω, δε νυστάζω ποτέ.

Την επόμενη μέρα επιβεβαίωσα κάτι που ήδη ήξερα. Δεν ταιριάζω με τον τέλειο, καλό και βαρετό πρίγκιπα του παραμυθιού. Ταιριάζω με τον πονηρούλη ελαττωματικό κολλητό του πρίγκιπα που τον βάζουν στα παραμύθια για να λέει αστεία και να κάνει καμιά χαζομάρα να γελάμε. Με αυτόν που στο τέλος δεν καταλήγει με καμιά πριγκίπισσα. Αλλά με μένα.